Τι πλάσμα είσαι εσύ;

Αν περάσεις αυτήν την περίοδο, δίπλα από το Πεδίον του Άρεως μετά τη δύση του ηλίου, θα ακούσεις περίεργους ήχους. Και σκιές πολλών ανθρώπων θα ιδείς. Και μυστηριώδη φώτα που τρεμοπαίζουν ανάμεσα στις φυλλωσιές. 

Υπό άλλες συνθήκες, ο νους σου θα πήγαινε στο κακό και ίσως απομακρυνόσουν, φοβούμενος λογής λογής νοσηρότητες και ανομίες -έχει τελοσπάντων το μέρος και μια προϊστορία.

Αλλά θα σε συμβούλευα να ξεπεράσεις τις επιφυλάξεις σου και να τρυπώσεις από κάποια είσοδο. Διότι εκεί, έχει στηθεί μια έκθεση πολύ ευφάνταστη και πρωτότυπη. 

Οθόνες που παίζουν έντονες εικόνες, συσσωρευτές που συλλέγουν ηλιακή ενέργεια και δημιουργούν ένα τεχνητό φεγγάρι, αλλά και ένας τεράστιος κόκκινος πλανήτης συνθέτουν ένα σκηνικό πολύ φαντασμαγορικό. 

Υπεύθυνη για την έκθεση ετούτη (που τιτλοφορείται "Πλάσματα") είναι η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, που μεταξύ άλλων ανέλαβε να καθαρίσει και να αποκαταστήσει (επιτέλους!) τις υδάτινες ροές του πάρκου που'χαν για χρόνια μείνει ανενεργές και είχαν καταλήξει σκουπιδότοποι. 

Ε λοιπόν πολύ τη χάρηκα αυτή την έκθεση -κι ας είμαι συνήθως κάπως επιφυλακτικός έναντι της ψηφιακής τέχνης και τέτοιου είδους εγκαταστάσεων. 

Πρώτον, διότι πολλά από τα έργα έχουν πράγματι ενδιαφέρον: είναι παιγνιώδη και έξυπνα, αλληλεπιδρούν με το πάρκο ή μαζί σου, σου κλείνουνε το μάτι με αυτά που λένε ή υπονοούν. 

Και δεύτερον, διότι καθ'όπως φάνηκε από τις πρώτες μέρες λειτουργίας της, η έκθεση κέρδισε το δύσκολο στοίχημα της προσέλκυσης κόσμου. 

Νέοι, οικογένειες, ζευγάρια, παρέες, παιδάκια. Είχε καιρό να ιδεί το πάρκο τέτοια αθρόα προσέλευση επισκεπτών -πέραν των όσων τρέχουν καθημερινά στις διαδρομές του, εκείνων που βολτάρουν τα σκυλιά τους και κάμποσων μεταναστών που συχνάζουν κυρίως στο μεγάλο άνοιγμα προς την πλευρά του θεάτρου "Άλσος". 

Επειδής τούτο το πάρκο το γνωρίζω καλά και το διασχίζω δυο και τρεις φορές κάθε βδομάδα, χαίρομαι εξαιρετικά που βρέθηκε μια ευκαιρία να συνομιλήσει με περισσότερους κατοίκους της πόλης, αλλά να προσελκύσει και ξένους επισκέπτες. 

Εξ αφορμής της έκθεσης, ξανοίχτηκε το Πεδίον του Άρεως σε ευρύτερο κοινό, σήκωσε πάλι το μπόι του σε μιαν Αθήνα που του'χει στρέψει την πλάτη της και το'χει εν πολλοίς υποτιμήσει. Ας του επιτρέψουμε να μας ξανασυστηθεί. 

Κι ας βρούμε τρόπο να συνεχίσουμε να το αγαπάμε ακόμα κι όταν σβήσουν τα έντονα χρώματα και τα φώτα. 

Διότι το πάρκο τούτο παραμένει σημαντικό για την πόλη, για τις δύσκολες γειτονιές που το αγκαλιάζουν, για την ανάσα που συνεχίζει να προσφέρει.