Νέα Καρβάλη

[συνέχεια από το προηγούμενο]

Ήταν το μέρος δύσβατο, κατσαρό, βαλτώδες. Γιομάτο θάμνους ακανθωτούς. Που έσκιζαν τα ρούχα μας σαν κάμαμε να πάμε από το ένα τσαντίρι στο επόμενο. Μαθημένοι ήμασταν στα δύσκολα, μα έχει κι η αντοχή τα όριά της. Έχει και το κουράγιο τη χάση του. Για πόσο ακόμα θε να μας δοκιμάσεις; Πότε θα σταματήσει να μεγαλώνει η απόσταση από την Καρβάλη μας;

Ήρθε το κρύο, έπεσε η βροχή κι ένας αέρας παγωμένος φύσηξε να σβήσει όση ζωή τρεμόπαιζε στα καντηλάκια μας. Κι έγινε η ασιτία, κόμπος στο λαιμό μας, ανάγλυφο στο στέρνο μας. Όλα εναντίον μας τα'χαμε, οι έρμοι τρωγλοδύτες.  

Καμπόσοι δεν αντέξαν. Τους θάβαμε και κατέβαιναν τη νύχτα τα τσακάλια. Έσκαβαν τους τάφους και τρώγανε τους πεθαμένους. Το Μάη μήνα κατηφορήσαμε προς τη θάλασσα. Και είπαμε πως είτε θα πεθάνουμε, είτε θα ζήσουμε, ενδιάμεσο δεν έχει.

Και χτίσαμε μια δεύτερη πατρίδα να κατοικήσουμε. Εδώ που μας ξέβρασε η ιστορία. Λίγα χιλιόμετρα  έξω από την Καβάλα. 

Με θαλασσινό πλέον ορίζοντα και σε μιαν άκρη του τη Θάσο. Μπήξαμε τα δοκάρια στη γη, μαζέψαμε τις πέτρες σε σωρούς, σκάψαμε με τα χέρια μας το χώμα.

Όχι, εύκολο δεν ήταν. Μα όταν ο άνθρωπος δεν έχει επιλογές, απλώς να προσπαθήσει του απομένει. Μπορεί να πάρει μήνες και χρόνια, μπορεί να πάρει ζωές ολόκληρες, μα γίνεται! 

Καινούργιο ναό φτιάξαμε για τον Άγιο Γρηγόριο Θεολόγο. Και δρόμους ίσιους χαράξαμε. Και τους κουραμπιέδες μας ζυμώνουμε μ'αμύγδαλο κι ανθόνερο. 

Το ξέρουμε καλά εμείς που'χουμε συνηθίσει στους αγριότοπους. Πως και οι πέτρες χτίζονται. Πως και οι σπόροι ανθίζουν. Πως και οι άνθρωποι ανατάσσονται. 

Έτσι έγινε κι εδώ. Στη Νέα μας Καρβάλη. Που την ονοματίσαμε εις μνήμην του τόπου που για αιώνες μας γεννούσε και μας αποκοίμιζε στα σπλάχνα του. Που μας νανούριζε με τους ανέμους του, που μας εχάιδευε με τις λιαχτίδες του.

Επίλογος: Περπατώντας στους δρόμους της Νέας Καρβάλης, συναντώ μισογκρεμισμένα τα πρώτα κείνα σπίτια που χτίσανε οι ξενιτεμένοι. Και φθάνω μαζί τους στο τέλος μιας διαδρομής που παρακολούθησα με όσο μεγαλύτερη ευλάβεια μπορούσα. Και που μου δίδαξε πως και τα μέρη εξημερώνονται. 

Με υπομονή. Με αγάπη. Και με κάμποση άχνη ζάχαρη για να γλυκάνει η μπουκιά. Και να σβήσει η πικρία.