Τι υπέροχη αίσθηση! Ο παφλασμός των κυμάτων, τα καστανοκόκκινα βράχια, το δροσερό αεράκι που χορεύει πάνω στη χαμηλή βλάστηση. Ακόμα και καταμεσίς του χειμώνα -του ήπιου, μεσογειακού μας χειμώνα- τα τοπία παραμένουν φιλικά και ευπροσήγορα. Απαλλαγμένα μάλιστα από τις πολυκοσμίες, λυτρωμένα από τις κακοποιητικές φασαρίες, χαρίζουν πιο ανόθευτα τις χάρες τους. Κάθε φορά που περπατάω εδώ, στο Λαιμό Βουλιαγμένης, σκέφτομαι πως τούτες οι εικόνες δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από πολύ πιο προβεβλημένα μέρη: την Κυανή Ακτή, την Κόστα Μπράβα, τις Δαλματικές Ακτές. Κι ας έχουμε καταφέρει -κατά τη συνήθη πρακτική μας- να απαξιώσουμε και να υποβαθμίσουμε το φυσικό μας περιβάλλον: με άναρχη δόμηση, προβληματική πρόσβαση, ανεπαρκή ανάδειξη και βεβαίως, καθολική έλλειψη σεβασμού. Αλλά ας είναι. Τούτο το πρωινό του Γενάρη, εδώ σε μιαν άκρη της Αττικής, αδειάζω τις σκέψεις μου και αφήνομαι. Στον ήλιο που επιμένει να χαϊδεύει τα νερά του Σαρωνικού. Στο αεράκι που σφυρίζει αμέριμνα εύθυμες μελωδίες. Στην πολυτέλεια της ακριβής μου ηρεμίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου