Καππάρι, νάκκος, σσιύλλος, παουρίζω, μάστρος. Κάθε φορά που συναντώ κάποια κυπριακή λέξη που δεν γνωρίζω, με πιάνει μια φιλολογική λαιμαργία -θέλω να μάθω κι άλλες ομοειδείς ή ομόριζες, να προσπαθήσω να τις εντάξω σε μια πρόταση, να αναζητήσω την ετυμολογία τους.
Με ρίζες στην αρχαία ελληνική γλώσσα και επιρροές από λατινικά, φράγκικα, τουρκικά και ιταλικά, η κυπριακή διάλεκτος διατηρεί –ως γνωστόν– μοναδικές λέξεις και εκφράσεις που τη διαφοροποιούν από την κοινή ελληνική. Αλλά το στοιχείο που βρίσκω πάντα συναρπαστικό είναι η ιδιαίτερη φωνολογία της – τα διπλά γράμματα που ακούγονται καθαρά, η ένρινη προφορά κάποιων φωνηέντων, ο μελωδικός ρυθμός της ομιλίας.
Περπατώντας στη Λευκωσία, ακόμα και τα συνθήματα στους τοίχους ή οι αφίσες αποκτούν -τουλάχιστον για μένα- μια χαριτωμένη, παιχνιδιάρικη διάθεση όταν κάνουν χρήση κυπριακών λέξεων ή εκφράσεων! Και τελοσπάντων, όταν λέμε όι, εννοούμε όι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου