Ξυπόλητοι στο πάρκο

Έχουν περάσει πάνω από τρεις δεκαετίες από τότε που είδα την ταινία "Ξυπόλητοι στο πάρκο". Θυμάμαι ότι είχα απολαύσει πολύ το ζεύγος Τζέιν Φόντα-Ρόμπερντ Ρέντφορντ και είχα γελάσει με την ψυχή μου σε κάποιες σκηνές. Όταν πέτυχα προχθές την ταινία σε μία από τις συνδρομητικές πλατφόρμες, αποφάσισα να ξαναδώ λίγο τις πρώτες σκηνές -κυρίως από περιέργεια για το αν θα μου φανούν καθόλου αστείες μετά από τόσον καιρό. Ε λοιπόν, χωρίς να το πολυκαταλάβω, απορροφήθηκα και κατέληξα να το δω και πάλι όλο. Ναι, οι αστείες σκηνές (με τις σκάλες) εξακολουθούν να είναι ξεκαρδιστικές. Και ναι, οι δύο πρωταγωνιστές διατηρούν την ακαταμάχητη γοητεία τους. 

Όμως εκείνο που μου έκαμε κυρίως εντύπωση είναι η (εκ νέου) ανακάλυψη του νοήματος της ταινίας. Το οποίο μάλλον δεν είχα πάρει πάρει πολύ στα σοβαρά τότες, αλλά που τώρα μού μίλησε διαφορετικά. Εκείνος είναι ένας σοβαρός και μετρημένος δικηγόρος που λειτουργεί με τους κανόνες και αντιμετωπίζει τη ζωή με λογική και επιμέλεια. Εκείνη είναι μία ατίθαση και παθιασμένη νεαρά που θέλει να δοκιμάσει νέες εμπειρίες, αψηφώντας τους κανόνες και απολαμβάνοντας τη ζωή με πάθος. Δυστυχώς, η αναμέτρηση με την ωμή καθημερινότητα, αναδεικνύει τις μεγάλες διαφορές στον τρόπο σκέψης και αντίληψης, οι οποίες τους οδηγούν σύντομα σε δύο ασύμβατα αφηγήματα. Εκείνος πιο κυνικός και ρεαλιστής, εκείνη πιο εκρηκτική και συναισθηματική, επέρχεται η ρήξη. Δύο είναι οι πιθανές εκβάσεις: ή που θα μείνει ο καθείς με το αφήγημά του και θα τη σχολάσουμε τη σχέση (που είναι τελικά το μάλλον εύκολο) ή που θα επιχειρήσουν και οι δύο μία υπέρβαση για να καταφέρουν να συναντηθούν. Βεβαίως, για να επιτευχθεί το δεύτερο, υπάρχει μία θεμελιώδης προϋπόθεση: να επιθυμούν και οι δύο να μεριάσουν τους εγωισμούς και τις βεβαιότητές τους για να καταφέρουν να συναντηθούν. Μία προϋπόθεση που -νομίζω- σπανίζει στις μέρες μας, είτε μιλάμε για σχέσεις, είτε αναφερόμαστε σε ευρύτερα κοινωνικά πλαίσια.   

Ορίστε λοιπόν που μπορεί κανείς να ανακαλύψει ουσιώδεις απαντήσεις για θέματα σύνθετα και εντελώς σύγχρονα, σε μία ανάλαφρη κομεντί που γυρίστηκε πριν εξήντα περίπου χρόνια. Ναι, παραμένει δύσκολο πράγμα η συνάντηση. Ειδικά αν ο καθείς πασχίζει πιότερο να βγει επιβεβαιωμένος νικητής σε ένα συγκρουσιακό παίγνιο, παρά να συμβάλει σε ένα αμοιβαία επωφελές παίγνιο. Όπως και να το κάμουμε, το δεύτερο απαιτεί σύνεση, ωριμότητα και -ας μου επιτραπεί να πω- αποδεικνύει μεγαλύτερη ευφυία.