Άργος Ορεστικό

Δεν έχω απάντηση στο ερώτημα γιατί βρέθηκα στο Άργος Ορεστικό. Ας πούμε ότι με έβγαλε εδώ ο δρόμος. Είδα την πινακίδα λίγο μετά την έξοδο από την Καστοριά, είχα λίγο χρόνο και αποφάσισα να στρίψω. Τα συνηθίζω κάτι τέτοια. 

Πάρκαρα το αυτοκίνητο σε ένα απόμερο στενάκι και άρχισα να περιπλανιέμαι στον οικισμό. Και στο ομολογώ ότι υπάρχουν διάφορα πράγματα που με εντυπωσίασαν.

Καταρχάς τα σπίτια. Κάμποσα διώροφα, περιποιημένα, με τολμηρά χρώματα και ωραίες αυλές. Εντάξει, θα συναντήσεις και τις γνωστές νεοελληνικές ασχημίες, αλλά σε μέρη σαν ετούτο που διαθέτουν ανοικτούς ορίζοντες και κτήρια μικρότερων διαστάσεων, η γενική αίσθηση είναι αρκετά πιο ανεκτή. 

Επίσης μου έκανε εντύπωση πόσος κόσμος κυκλοφορούσε στους κεντρικούς δρόμους, ψώνιζε στα τοπικά μαγαζιά και καθόταν στις καφετέριες. Ίσως γιατί το είχα εσφαλμένα στο μυαλό μου για χωριό. 

Ε λοιπόν χωριό δεν είναι! Πρόκειται για (κωμό)πολη αρκετά εκτεταμένη -δεύτερη μεγαλύτερη σε μέγεθος μετά την Καστοριά, εντός του ομώνυμου νομού. Ήταν τόση η έκπληξή μου που στάθηκα και το γκούγκλαρα. Και έμαθα ότι διαθέτει επτάμιση χιλιάδες κατοίκους -για τα δεδομένα της ελληνικής επαρχίας και δη της παραμεθορίου, δεν τους λες και λίγους. 

Παλαιότερα οι κάτοικοι ασχολούνταν με τη βιοτεχνία της γούνας, αλλά προς μεγάλη ικανοποίηση της αρκούδας και του τσιντσιλά, πλέον το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στη γεωργία.

 

Αν δεν είσαι από την περιοχή, φαντάζομαι ότι θα εκπλαγείς και με την ύπαρξη αεροδρομίου. Το οποίο βρίσκεται σχεδόν μέσα στον οικισμό. Πας με τα πόδια, παίρνεις το αεροπλάνο και σε πενήντα λεπτά είσαι στην Αθήνα. Τζετ! 

Περιηγήθηκα λίγο στους δρόμους, χάζεψα τα σπίτια, πήρα και έναν καφέ. Και δηλαδής ήμουν έτοιμος να αναχωρήσω, όταν το μάτι μου έπεσε σε μία πινακίδα που υποδείκνυε την κατεύθυνση προς το Αρχαιολογικό Μουσείο. Που δεν ήξερα ότι υπήρχε, αλλά που νάτο τώρα μπροστά μου να με προκαλεί.

Πράγματι εντόπισα το κτήριο, προμηθεύτηκα το εισιτήριό μου από μία ευγενέστατη υπάλληλο και βρέθηκα να θαυμάζω μία ανέλπιστα ενδιαφέρουσα συλλογή.

Όπου έμαθα ότι το Άργος Ορεστικό ήταν το κέντρο των Ορεστών Μακεδόνων, που θεωρούσαν ότι κατάγονταν από το Άργος της Πελοποννήσου και ότι τους έδεναν συγγενικοί δεσμοί με τον μυθικό Ορέστη -εξού και η ονομασία. Η περιοχή αυτή θεωρείτο κοιτίδα του βασιλείου της Μακεδονίας και κατά την αρχαιότητα, αποτελούσε ένα πολύ ζωντανό κομμάτι του ελληνικού κόσμου. 

Η συλλογή περιλαμβάνει κοσμήματα, τελετουργικά αντικείμενα, αγαλματίδια, σκεύη και διάφορες επιγραφές. Τα εκθέματα έχουν τοποθετηθεί μάλιστα με ευχάριστα αφηγηματικό τρόπο, βοηθώντας να αντιληφθείς τον τρόπο ζωής, τα ταφικά έθιμα και τις παραδόσεις των κατοίκων της αρχαίας Μακεδονίας. 

Το Άργος Ορεστικό στα ρωμαϊκά χρόνια γνώρισε νέα ανάπτυξη ως Διοκλητιανούπολη, αργότερα παρήκμασε λόγω των επιδρομών των Γότθων, ενώ κατά την Οθωμανική περίοδο,  μετονομάστηκε σε Χρούπιστα. Όποιος πέρναγε, έριχνε και ένα rebranding. 

Χορτασμένος από τα όσα έμαθα και φχαριστημένος από την εμπειρία μου στο μικρό αυτό μουσείο, ρώτησα κατά την έξοδό μου αν το επισκέπτεται καθόλου κόσμος, για να λάβω βεβαίως την αναμενόμενη απάντηση: απειροελάχιστοι! Θα μου πεις, είναι δύσκολη και σύνθετη υπόθεση η προσέλκυση επισκεπτών και δη σε παραμεθόρια μέρη. Εδώ καλά-καλά τρομάζουν να επιβιώσουν κεντρικά μουσεία σε μεγάλες πόλεις, τι ελπίδα μπορεί να έχει ένα αρχαιολογικό μουσείο στο Άργος Ορεστικό; 

Εντούτοις παραμένουν σημαντικά αυτά τα μουσεία. Και πολύτιμα. Και με έναν τρόπο, ηρωικά -αν σκεφτείς τη συνθήκη υπό την οποία λειτουργούν. 

Φεύγοντας από το Άργος Ορεστικό, επιβεβαίωσα για μία ακόμη φορά πόσο ωφέλιμο είναι να ακολουθείς πινακίδες που σε οδηγούν στο άγνωστο. Όχι απλώς γιατί μαθαίνεις κάτι παραπάνω, αλλά και γιατί το κερδίζεις και το καθιστάς, κομμάτι δικό σου.