Στις 13 Φεβρουαρίου 1990, το Voyager 1, το μη επανδρωμένο διαπλανητικό διαστημόπλοιο που έχει φτάσει μακρύτερα στο αχανές διάστημα από οτιδήποτε άλλο έχει κατασκευάσει ποτέ ο άνθρωπος, μας χάρισε ένα ανεκτίμητο δώρο. Λίγα λεπτά πριν σβήσει για πάντα τη φωτογραφική του κάμερα και ενώ προσπερνούσε τον πλανήτη Ποσειδώνα, έστρεψε τον φακό του για τελευταία φορά προς εμάς. Και κατέγραψε τη Γη από απόσταση περίπου έξι δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων. Ως ύστατο αποχαιρετισμό στους δημιουργούς του.
Στη φωτογραφία, η Γη εμφανίζεται ως ένα μικροσκοπικό γαλάζιο σημείο μέσα σε μία δέσμη ηλιακού φωτός. Είναι μικρότερη από ένα pixel.
Όπως χαρακτηριστικά έγραψε ο Carl Sagan για αυτή τη φωτογραφία “Αυτό είναι το εδώ μας. Αυτό είναι το σπίτι μας. Αυτό είμαστε εμείς. Σε αυτό ζει κάθε άνθρωπος που αγαπάς, κάθε άνθρωπος που γνωρίζεις, κάθε άνθρωπος που άκουσες ποτέ για αυτόν, κάθε ανθρώπινο ον που υπήρξε ποτέ διάγοντας τον βίο του… πάνω σε ένα σωματίδιο σκόνης που αιωρείται μέσα στο ηλιακό φως. Ίσως δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη του πόσο ανόητη είναι η ανθρώπινη υπεροψία από αυτή την απομακρυσμένη εικόνα του μικροσκοπικού μας κόσμου.”
Σε αυτό το σωματίδιο σκόνης έχουν ζήσει τα τελευταία διακόσιες χιλιάδες χρόνια συνολικά γύρω στα 120 δισεκατομμύρια άνθρωποι. Αυτοί είμαστε όλοι κι όλοι. Και σε αυτό το σωματίδιο σκόνης επάνω, έχουν συμβεί τα πάντα μας: έχουν συγκλονίσει αγάπες, έχουν ασχημονήσει μίση, έχουν μεγαλουργήσει ιδέες, έχουν διαπραχθεί εγκλήματα, έχουν σημειωθεί θρίαμβοι, έχουν υπάρξει συντριβές.
Αυτή τη φωτογραφία έχω ως background στο desktop του υπολογιστή μου. Για να μου υπενθυμίζει μεταξύ των όσων σημαντικών με απασχολούν καθημερινώς, την ασημαντότητά τους. Ως μόνιμα ισχυρό και πάντα χρήσιμο μάθημα ταπεινότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου