Θέλεις το κρύο, θέλεις που είπα να κόψω το σερί μολδαβικής κουζίνας, αποφάσισα να φάω κι εγώ μία πίτσα. Βρέθηκα λοιπόν σε μία από τις πλέον αγαπημένες μου γειτονιές του Κισινάου, σε ωραιότατο ιταλικό εστιατόριο υπό την ονομασία Little Napoli. Επειδή μάλιστα δύσκολα βρίσκεις εκεί τραπέζι χωρίς κράτηση, είχα κάμει τα κουμάντα μου από την προηγούμενη μέρα για να'μαστε σίγουροι.
Το εστιατόριο στεγάζεται σε ένα υπέροχο παλιό σπίτι με ωραιότατες φλοράλ ταπετσαρίες στους τοίχους, μαντεμένια σώματα καλοριφέρ, ξύλινα πατώματα που τρίζουν σε κάθε σου βήμα.
Αν προσθέσεις τη ρετρό διακόσμηση και την απαλή μουσική, νομίζω περιμένεις να δεις την Αμελί να κάθεται στο διπλανό τραπέζι.
Ο κατάλογος που μου έφερε μία ευγενέστατη νεαρά, διαπίστωσα ότι διαθέτει αποκλειστικά πίτσες και κρασιά -μήτε σαλάτες, μήτε άλλα ορεκτικά, μήτε ζυμαρικά- επομένως διαμόρφωσα αναλόγως την παραγγελία μου: μία Parmigiana di Melanzane με σάλτσα ντομάτας, μοτσαρέλα και ψητές φέτες μελιτζάνας και μία κλασική ναπολιτάνικη Margherita με φύλλα βασιλικού. Οι οποίες κατέφθασαν μοσχοβολιστές και αχνιστές, μερικά λεπτά αργότερα!
Δεν ξέρω αν επηρεάστηκα από τη vintage αισθητική του μέρους και από την ιδιαιτέρως ευχάριστη ατμόσφαιρά του, αλλά νομίζω ότι ήσαν από τις καλύτερες πίτσες που έχω φάει στη ζωή μου. Φρέσκα υλικά, νοστιμότατη σάλτσα και μία θεσπέσια ζύμη που ήταν λεπτή και αφράτη στη μέση, τραγανή και καλοψημένη στις άκρες.
Χορτασμένος και φχαριστημένος, έβαλα το παλτό μου και κατευθύνθηκα προς την πόρτα, όπου διασταυρώθηκα με έναν τύπο με ποδιά και λευκό καπέλο που προφανώς ήταν ο σεφ. Μου χαμογέλασε, του χαμογέλασα. Και επειδή είμαι γαλαντόμος σε κάτι τέτοια, δεν κρατήθηκα και του είπα ότι οι πίτσες του είναι εκπληκτικές. Για να το παίξω μάλιστα κάπως χαριτωμένος, τον ρώτησα να μου πει το μυστικό για αυτή την υπέροχη ζύμη. Με κοίταξε συνομωτικά και μου ψιθύρισε "Αν σας το αποκαλύψω, θα πρέπει να σας προσλάβω στην κουζίνα!"
Ε να μην σου τα πολυλογώ, έχω πλέον βάρδια Τρίτες και Πέμπτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου