The Act

H Dee Dee Blanchard μεγάλωνε μόνη την κορούλα της την Gypsy, η οποία έπασχε από παραπληγία, λευχαιμία, άσθμα, επιληψία και διάφορες άλλες παθήσεις. Ωχρή και με μυική ατροφία, η δύστυχη Gypsy κυκλοφορούσε με αναπηρικό αμαξίδιο και έφερε μαζί της συσκευή οξυγόνου, είχε χάσει τα μαλλιά και τα δόντια της, ενώ η μητέρα της πολύ συχνά την περιέφερε σε δημόσιες εκδηλώσεις για να συγκεντρώσει χρήματα για τα έξοδα νοσηλείας της. Εντούτοις κάποια στιγμή στην εφηβεία της, η Gypsy ανακάλυψε πως στην πραγματικότητα ήταν απολύτως υγιής και πως η μητέρα της (που έπασχε από το "σύνδρομο Μινχάουζεν δι'αντιπροσώπου") την τάιζε σκόπιμα με χάπια για να την κρατάει σε καταστολή, την έτρεχε στα νοσοκομεία χωρίς να χρειάζεται, την υπέβαλε σε διάφορες ιατρικές επεμβάσεις, της ξύριζε το κεφάλι και της έβγαζε τα δόντια για να φαίνεται ασθενική. Με τη βοήθεια ενός θεότρελου νεαρού με τον οποίο άρχισε κρυφά να επικοινωνεί στο ίντερνετ, η Gypsy ένα βράδυ μαχαίρωσε τη μητέρα της και απελευθερώθηκε από την οικογενειακή της κόλαση -για να βρεθεί εντέλει στη φυλακή.

Αν δεν ήξερα ότι πρόκειται για αληθινή ιστορία, θα έλεγα πως το σενάριο είναι υπερβολικό και πως δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Αλλά η νοσηρή πραγματικότητα ξεπερνά κάθε φαντασία. Υποδειγματικές οι Patricia Arquette και Joey King στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, καταφέρνουν να γίνονται αντιπαθείς, αξιοθρήνητες, τρομακτικές, νοσηρές, συναισθηματικές ή ψυχρές, πολλές φορές μέσα στην ίδια σκηνή. Το "The Act" αφηγείται μία από εκείνες τις υποθέσεις που λες ότι δεν μπορεί να συμβαίνουν, δεν μπορεί κάποιος να μην επενέβη, δεν μπορεί να εξελίχθηκαν σε τέτοιο βαθμό και για τόσα χρόνια χωρίς να υπήρξε κάποια παρέμβαση. 

Αλλά ναι, συμβαίνουν. Καμιά φορά δίπλα μας. Ψυχικές διαταραχές, υπερτοξικές σχέσεις, θολωμένα μυαλά. Και ένας περίγυρος που νίπτει τας χείρας του (διότι τελοσπάντων δεν θέλεις να ιδείς ή και δεν μπορείς: με πόσα ν'ασχοληθείς; -έχει ο καθένας μας τα δικά του!), παρακολουθεί το δράμα από απόσταση σαν τον χορό σε αρχαία τραγωδία και όταν εντέλει φθάνουμε στην τελική πράξη, κουνάει το δάχτυλο ή ορμάει να κατασπαράξει τους πρωταγωνιστές με μένος. Για την κάθαρση αλήθεια ποιανού; Για να σωθούν ποια προσχήματα; Για να δικαιολογήσουμε ποιες αβλεψίες μας; Για να κάψουμε στην πυρά ποιες μάγισσες; Θα ήταν υπερήφανος ο βαρώνος Μινχάουζεν για τις ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας.