Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2020

Η Αθήνα σε καραντίνα


Από τα μέσα Μαρτίου ως τις αρχές Μαΐου του 2020, η συνήθης καθημερινότητα των περισσότερων εξ ημών διακόπηκε βίαια λόγω των περιοριστικών μέτρων που επιβλήθηκαν για την ανάσχεση της πανδημίας του κορονοϊού. Τα εμπορικά καταστήματα κατέβασαν ρολά, πολλές υπηρεσίες ανέστειλαν τη λειτουργία τους, οι άνθρωποι μείναμε κλεισμένοι στα σπίτια μας. 


Προσωπικά, ευλαβικά συνεπής στις συστάσεις που δόθηκαν, παρέμεινα για ολόκληρο το διάστημα αυτό σε κατ'οίκον περιορισμό. Με εξαίρεση το κατέβασμα των σκουπιδιών, τέσσερις ήσαν όλες-όλες οι έξοδοί μου κατά τη διάρκεια των έξι αυτών εβδομάδων: όλες προς τη δουλειά (διότι υπήρχαν κάποια θέματα που δεν μπορούσα να χειριστώ με τηλεεργασία) με μικρή, καταδρομική επίσκεψη στο σούπερμάρκετ τη μία εξ αυτών. 


Τις πρώτες ημέρες του Μαΐου και έχοντας διανύσει εβδομάδες αυτοπεριορισμού, απεφάσισα να κάμω χρήση της δυνατότητας περιπάτου για φυσική άσκηση. Έστειλα το σχετικό μήνυμα, εξοπλίστηκα με τα απαραίτητα πλέον αντισηπτικά και άρχισα να περπατώ για πρώτη φορά μετά από καιρό.


Επέλεξα να κατευθυνθώ προς το κέντρο της πόλης, κυρίως από περιέργεια για την εικόνα που θα παρουσίαζε σε αυτήν την τόσο ιδιάζουσα συγκυρία. 


Το σπίτι μου απέχει περίπου τρία χιλιόμετρα από τον άξονα Ομόνοιας-Συντάγματος, απόσταση που σε κανονικές συνθήκες διανύω χωρίς καμία δυσκολία, καθώς έχω συνηθίσει να περπατάω δεκάδες χιλιόμετρα. Εντούτοις ήδη από το πρώτο εικοσάλεπτο, επιβεβαίωσα ότι η πολυήμερη αδράνεια και ακινησία είχαν εξασθενήσει σημαντικά τις αντοχές μου και ομολογώ πως μου πήρε χρόνο να επανέλθω στον κανονικό ρυθμό βηματισμού μου. 


Παρ΄ότι εκείνος ο περίπατος είχε ως βασικό στόχο πράγματι την άσκηση και την εκτόνωση μετά από τον πολυήμερο εγκλεισμό, σύντομα άρχισα να καταγράφω με το κινητό μου τις όψεις μίας πόλης πολύ διαφορετικής από αυτήν που έχω συνηθίσει. Άδειοι δρόμοι, έρημες πλατείες, κλειστά καταστήματα, ελάχιστος κόσμος. 


Τα τελευταία χρόνια, ούτε τα σαββατοκύριακα του Αυγούστου δεν παρουσιάζει πια τέτοια εικόνα η Αθήνα. 


Ανέβηκα την Ακαδημίας, πέρασα την πλατεία Συντάγματος, κατέβηκα την Ερμού, στάθηκα για λίγο στην πλατεία Μοναστηρακίου, περιηγήθηκα στα στενά της Πλάκας. Ύστερα ανηφόρισα προς το Κολωνάκι και τον Λυκαβηττό, πέρασα μπροστά από το Hilton, κατευθύνθηκα προς τους Αμπελόκηπους και εντέλει επέστρεψα μέσα από την Κυψέλη.


Οι φωτογραφίες που τραβήχτηκαν κατά τη διάρκεια αυτού του περιπάτου αναρτώνται εδώ ως προσωπικά ντοκουμέντα μιας από τις πλέον δραματικές περιόδους των τελευταίων δεκαετιών. 


Η πόλη έμοιαζε με σκηνικό από μετά-αποκαλυπτική ταινία. Λες και επιβεβαιώθηκε κάποιο από τα εφιαλτικά σενάρια περί επέλασης νεκροζώντανων ή επίθεσης εξωγήινων. Λες και αφανίσθηκε ο παγκόσμιος πληθυσμός και ξέμεινα ολομόναχος σε μία δυστοπία. 


Από την άλλη και αφήνοντας κατά μέρος τους συναισθηματισμούς (αν μπορείς στ'αλήθεια να κάμεις κάτι τέτοιο με δεδομένες τις απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και την επικινδυνότητα του πράγματος), η Αθήνα σού επιφύλασσε -για λίγο τουλάχιστον- μία αίσθηση σπάνιας ηρεμίας. 


Λουσμένοι στο ανοιξιάτικο φως, οι δρόμοι της μου φάνηκαν λιγότερο άσχημοι. Οι πλατείες της, λιγότερο καταθλιπτικές. Οι πολυκατοικίες της, λιγότερο αποτρόπαιες. Τα αστικά της τοπία, λιγότερο κακοπαθημένα.


Η Αθήνα της καραντίνας θα παραμείνει στη θύμησή μου ως βιωματική μνήμη μιας αναπάντεχης παραδοξότητας. Ως υπενθύμιση των χαοτικών χαρακτηριστικών μιας πραγματικότητας την οποία πασχίζουμε να ορίσουμε με κανονικότητες. Ματαίως όμως.

6 σχόλια:

  1. Όπως παντα, γλαφυρότατος και συγχρόνως δωρικός, Νίκο μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εν προκειμένω νομίζω ότι οι φωτογραφίες μιλούν μόνες τους. Ενίοτε μάλιστα σιωπούν μόνες τους. :)

      Διαγραφή
  2. Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ, Χριστίνα! Δεν μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό να καδράρω τα αστικά τοπία σε συνθήκες τέτοιας ησυχίας και γαλήνης. :)

      Διαγραφή
  3. Καλημέρα και ευχαριστώ πάρα πολύ γι΄αυτό το μοναδικό "ντοκουμέντο"!!! Εγώ κυκλοφόρησα αρκετά εκείνες τις μέρες (αναγκαστικά) και όσο περνούσε ο καιρός αυτό που μου έκανε εντύπωση, εκτός από όλα όσα γράφεις, είναι ο καθαρός αέρας. Πρώτη φορά, όσο θυμάμαι, τις τελευταίες δεκαετίες ανέπνεα άνετα στην Αθήνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πράγματι, μπορούσε να απολαύσει κανείς καθαρό αέρα ακόμα και στο κέντρο της πόλης. Πολύ εύστοχη παρατήρηση. Είναι πάντως ενδιαφέρον πως αυτή η ιδιότυπη συνθήκη, πράγματι επιβεβαίωσε τη σημασία των μικρών, απλών πραγμάτων που λείπουν από την καθημερινότητά μας: της ησυχίας, του καθαρού αέρα, της αφθονίας ελεύθερου χρόνου.

      Διαγραφή