Ο εθισμός στην πολιτική ενημέρωση βλάπτει σοβαρά την ψυχική υγεία

Για χρόνια, θεωρούσα τους ανθρώπους που δεν ενημερώνονται για τις πολιτικές εξελίξεις, ασυγχώρητα αδαείς και αδικαιολόγητα ανεύθυνους υπό την έννοια ότι ο καθένας οφείλει να έχει στοιχειωδώς μια εικόνα του πολιτικού γίγνεσθαι προκειμένου να ασκεί τα καθήκοντά του ως υπεύθυνος πολίτης και συνειδητοποιημένος ψηφοφόρος. Όσο μεγαλώνω γίνομαι κάπως πιο επιεικής, αν και συνεχίζω να θεωρώ ότι η προσπάθεια για ενημέρωση αποτελεί υποχρέωση όλων. Εντούτοις τα τελευταία χρόνια η πληθώρα των μέσων ενημέρωσης (εντύπων και διαδικτυακών) και η ένταση της ροής πληροφοριών έχει δημιουργήσει -κατα περιόδους και σε εμένα- έναν εθισμό στη συνεχή παρακολούθηση των πολιτικών εξελίξεων. 

Ποτέ άλλοτε δεν μαθαίναμε με τόσο μεγάλη λεπτομέρεια και συστηματικότητα την παραμικρή ενέργεια, δημόσια εμφάνιση, δήλωση ή απλή ανάρτηση του κάθε υπουργού, βουλευτή, δημάρχου, γενικού γραμματέα, προέδρου ή στελέχους και βεβαίως δεν είχαμε την ευκαιρία να την αναπαράγουμε, να τη σχολιάσουμε, να την καυτηριάσουμε (συχνά με δριμύτητα, εξαπολύοντας χολή ή περιλούζοντάς την με αυτάρεσκη ειρωνεία), όσο το κάνουμε τα τελευταία χρόνια. Ο εθισμός αυτός όμως γίνεται ανησυχητικός όταν η έκφραση πολιτικής άποψης επισκιάζει κάθε άλλο ενδιαφέρον και καταλήγει σε μια τοξική μονομανία. Πράγματι, τα πάντα έχουν και μια πολιτική διάσταση στην κοινωνική μας πραγματικότητα. Αλλά δεν είναι η μοναδική, ούτε πάντα μπορεί να είναι η πλέον σημαντική διάσταση στη δική μας καθημερινότητα. 

Διαβάζοντας το ενδιαφέρον άρθρο υπό τον τίλο "Reading Too Much Political News Is Bad for Your Well-Being" του Arthur Brooks (το οποίο έχει προκαλέσει μεγάλη συζήτηση και κάποια -νομίζω άδικα- αρνητικά σχόλια που τον κατηγορούν για ενθάρρυνση μιας πιο απολιτίκ στάσης), νομίζω αξίζει να σταθεί κανείς στις τρεις συστάσεις του για μια πιο υγιή σχέση ημών των πολιτών με την πολιτική ενημέρωση: (α) περισσότερη συμμετοχή στα κοινά αντί για συνεχή άσκηση πολιτικής κριτικής, (β) όριο στο χρόνο που αφιερώνουμε στην παρακολούθηση ή τη συζήτηση περί των πολιτικών πραγμάτων και (γ) συνειδητή προσπάθεια να αποφεύγουμε τα μέσα που ξιφουλκούν με ακραία επιθετικό τρόπο υπέρ των ιδεολογικών μας θέσεων και λειτουργούν ως ενισχυτές παραταξιακών αντανακλαστικών. 

Κανένα από τα τρία δεν είναι εύκολο (για το δε πρώτο, διατηρώ αρκετές επιφυλάξεις φέρνοντας στο νου μου τους μηχανισμούς ανάδειξης στελεχών στα ελληνικά κόμματα), αλλά -ειδικά σε πολωμένες πολιτικές συνθήκες, όπως αυτές που ζούμε σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο- θα πρέπει πρωτίστως να διαφυλάττουμε την ψυχική μας υγεία και την ψυχραιμία μας για να μπορούμε να ελπίζουμε στην ευθυκρισία μας.