Εκείνο που συχνά με στεναχωρεί στην Αθήνα είναι που μας αποστερεί τις εποχές. Σε άλλες πόλεις, τα χρώματα και οι διαθέσεις αλλάζουν χάρις τα πάρκα και τα μεγάλα μπουλβάρτα με τις δενδροστοιχίες. Στην Αθήνα όμως, η πυκνή και άσχημη δόμηση, ιδίως στο κέντρο και τις γύρω γειτονιές του, επιτρέπει μόνο ελάχιστες υποψίες εναλλαγής των εποχών. Με αποτέλεσμα να πρέπει να αποδράσεις προς την επαρχία -έστω για ένα σύντομο σαββατοκύριακο- για να μπορέσεις να συνειδητοποιήσεις ας πούμε πως έχει έρθει το φθινόπωρο.
Ναι, δύσκολα θα απολαύσεις στην πόλη ετούτη τις χρυσοκόκκινες εικόνες των φυλλοβόλων δέντρων, δύσκολα θα αναπνεύσεις τα βρεγμένα γρασίδια και θ'ακούσεις να κελαρίζουν τα νερά που αναθαρρούν μετά τα πρωτοβρόχια και σχηματίζουνε ρυάκια. Σε άλλες πόλεις πιο τυχερές και πιο άξιες, την έχεις τούτη την παρηγόρια. Υπάρχει όμως και κάτι που δεν μπορεί να στο αρνηθεί η Αθήνα, παρά τον οδύνη και τον ξεπεσμό της: το φως.
Το φως που αλλάζει κι αυτό κάθε εποχή και που παλαιότερα, είχε τόσο επαινεθεί από συγγραφείς και ποιητές για τον τρόπο που χρωμάτιζε τον αττικό ουρανό και ξέπλενε τα βουνά -την Πεντέλη, την Πάρνηθα και κυρίως τον Υμηττό.
Το φως που προσθέτει κλίμακες γλυκύτητας στα νεοκλασικά της Πλάκας, λειτουργώντας ως βάση ώχρας στους τοίχους τους.
Το φως που κατηφορίζει την πολύπαθη Σταδίου και μεριάζει τα όψιμα σκοτάδια της.
Με σεβασμό στα κτήρια που ενθυμούνται το πιο ευειδές παρελθόν της.
Το φως που έρχεται να προσθέσει λάμψη σε σκυθρωπές πλατείες, όπως η Κοτζιά μπροστά απ'το Δημαρχείο.
Το φως που εξευμενίζει ακόμα και τους πιο αποτρόπαιους δρόμους της. Την Ευρυπίδου, τη Σωκράτους, τη Φαβιέρου, τη Ζήνωνος.
Ακόμα κι αν πολλά έχουμε στερηθεί, τουλάχιστον τούτο το δικαίωμα στο φως, το διατηρούμε ακόμη. Η εναλλαγή των εποχών δεν είναι πολυτέλεια. Ανάγκη είναι. Για τη συνειδητοποίηση πως τίποτα δεν είναι μόνιμο και οριστικό. Για την ελπίδα πως θα περάσουνε τα τωρινά και θάρθουν άλλα, είθε καλύτερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου