Fargo

Με τους αδελφούς Κοέν δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Θαυμάζω τόσο τη σκηνοθετική τους μάτια, απολαμβάνω τόσο τα σενάριά τους, εντυπωσιάζομαι τόσο πολύ με τον τρόπο που σχολιάζουν την ανθρώπινη ματαιοδοξία και τραγικότητα που θαρρώ κάθε φορά πως δεν βλέπω μια ταινία, αλλά διαβάζω ένα σπουδαίο μυθιστόρημα κλασικού συγγραφέα. 

Στους τέσσερις (έως τώρα) αριστουργηματικούς κύκλους του τηλεοπτικού Fargo, πλέκονται σταυροβελονιά οι ιστορίες ανθρώπων που αγάπησαν και αγαπήθηκαν, μίσησαν και μισήθηκαν, γνώρισαν την επιτυχία και τη συντριβή. Άνθρωποι που βρέθηκαν στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή, που προκάλεσαν την τύχη τους και ξεπέρασαν τα όρια, θεωρώντας εσφαλμένα πως θα δεν θα υποστούν τις συνέπειες των δράσεών τους. 

Αλλά στο ευφυές σύμπαν των Κοέν, κανείς δεν μένει ατιμώρητος και -κυρίως- κανείς δεν γλιτώνει από τον εαυτό του. Οι δύο δημιουργοί καταφέρνουν με έναν ολόδικό τους τρόπο να μιλήσουν για την τυχαιότητα στη ζωή μας, για τα όρια της προσωπικής μας ηθικής, για το κοινωνικό και οικογενειακό πλαίσιο που είναι αδύνατο να υπερβούμε. Ταυτόχρονα, περιγράφουν μια βαθιά, σκοτεινή και άγρια Αμερική, χωρίς ποτέ να της χαρίζονται. Η πλήξη και η αμορφωσιά της αμερικανικής επαρχίας, η διαφθορά και η απληστία, ο εύκολος πλουτισμός και το οργανωμένο έγκλημα, αποτελούν συστατικά για την αφήγηση συναρπαστικών ιστοριών που ξεδιπλώνονται αριστοτεχνικά και λαμβάνουν λυρικές διαστάσεις. 

Ολοκληρώνοντας εχθές το τελευταίο επεισόδιο του τέταρτου κύκλου, το επιβεβαίωσα και πάλι. Πως οι Κοέν είναι ανάμεσα στους πιο σημαντικούς story tellers των καιρών μας. Και πως το Fargo έχει κερδίσει ήδη τη θέση του ψηλά στο βάθρο με τις καλύτερες τηλεοπτικές σειρές μυθοπλασίας της εποχής μας.