The End of the Fxxxing World. Ακατέργαστοι έφηβοι ξανοίγονται σε έναν δύσκολο και βίαιο κόσμο. Ένα εξαιρετικό road story που μπορεί κανείς να το παρακολουθήσει σαν ταινία (είναι σχετικά μικρής έκτασης και ολιγάριθμα τα επεισόδια) με μια ιστορία που σε καταβυθίζει στη σκουληκότρυπα των μοιραίων επιλογών και των ασυγχώρητων σφαλμάτων. Από ένα σημείο και μετά, καταλαβαίνεις ότι ο δρόμος που'χεις πάρει είναι αδιέξοδος. Το ύστατο καταφύγιό σου παραμένει μια αγκαλιά. Αν καταφέρεις να τη βρεις κι αυτήν.
Never have I ever. Ανάλαφρο, ευχάριστο και απόλυτα συνεπές στην εποχή της πολυπολιτιστικότητας και του σεβασμού της διαφορετικότητας. Ιστορεί τις περιπέτειες μιας πιτσιρίκας ινδικής καταγωγής σε ένα υψηλού εισοδήματος αμερικανικό περιβάλλον. Οι millennials είναι πολύχρωμοι, καλομαθημένοι, ψηφιακά εξαρτημένοι, προχωρημένοι και άβγαλτοι ταυτόχρονα. Προσπαθούν να συνταιριάξουν τις πολλαπλές τους ταυτότητες (εθνικές, ταξικές, θρησκευτικές, πολιτισμικές κ.λπ.) και δημιουργούν καινούργιες που καλούνται εν συνεχεία να υπηρετήσουν. Δύσκολο το εγχείρημα.
Special. Το αυτοβιογραφικό μανιφέστο του Ryan O'Connell για την εμπειρία ενός gay με (ήπια) εγκεφαλική παράλυση, είναι απίθανα πιο αισιόδοξο από ό,τι τυχόν φαντάζεσαι. Νομίζω σε καμία άλλη εποχή, δεν θα μπορούσε να διανοηθεί κανείς μία τέτοια σειρά. Αλλά ορίστε που σήμερα υπάρχει χώρος για πιο ανατρεπτικές αφηγήσεις. Που μετατρέπουν το φαινομενικά σύνθετο σε απλό και καθημερινό. Και που μπορούν να ορίσουν ως special, τις περιπτώσεις εκείνες που είχαμε συνηθίσει ως κοινωνίες να αποκαλούμε εντελώς un-special.
Please Like Me. Πολυβραβευμένο, ατσούμπαλο, ενίοτε ενοχλητικό. Με έναν πρωταγωνιστή που δεν μπορείς εύκολα να συμπαθήσεις. O σκοπός βέβαια δεν είναι ακριβώς να τον συμπαθήσεις, αλλά να τον καταλάβεις. Στην προσπάθειά του να ορίσει τη ζωή του. Ή και να τον συγχωρέσεις μερικές φορές. Στα λάθη που κάνει και στον τρόπο που συμπεριφέρεται. Η ενηλικίωση είναι ένα δύσκολο μονοπάτι και μοιραία θα πέσει κανείς αρκετές φορές, πριν καταφέρει να βρει το βηματισμό του και να διαμορφώσει τον εαυτό του, την ταυτότητα και τις σχέσεις του με τους άλλους. Αλλά κι αυτό ακόμα, πρέπει να μεγαλώσεις για να μπορέσεις να το καταλάβεις. Εντέλει η συμπάθεια είναι μεγάλη κατάκτηση.
Lovesick. Νεανικό, φαινομενικά ανάλαφρο και αστείο, αλλά με δεύτερο και τρίτο επίπεδο. Που συζητάει και πιο δύσκολα θέματα. Την επιθυμία, την απόρριψη, τις σχέσεις. Αυτοί που γεννήθηκαν τη δεκαετία του 90, ίσως ανακαλύψουν και τον εαυτό τους σε κάποιον από τους πρωταγωνιστές.
Love. Ήταν μια από τις πρώτες σειρές που ξεκίνησα να βλέπω στο Netflix, το 2016. Δυσλειτουργικές σχέσεις, αμήχανες ζωές, ρεαλιστικοί χαρακτήρες και μια ιστορία με μεγαλύτερη αρετή της την ειλικρίνεια. Που άλλοτε γίνεται κυνισμός και άλλοτε αφήνεται σε συναισθηματικά ξεσπάσματα. Η Generation Z προσπαθεί να σιγουρέψει τα πατήματά της σε έναν άστοργο κόσμο γεμάτο μοναξιές, αποτυχίες και διαψεύσεις.
Workin’ moms. Η μητρότητα -που κάποτε αντιμετωπιζόταν ως μια απολύτως φυσική εξέλιξη, αλλά ήρθε ο καιρός να αποκτήσει χαρακτηριστικά εμμονικής αυτοπραγμάτωσης- δεν μπορεί να προσαρμοστεί εύκολα στη σημερινή εξίσωση. Διότι συνεπάγεται ένα κόστος, σε χρόνο ή συναισθηματική και ψυχική δέσμευση, που δεν είναι πάντα εύκολο να καταβληθεί. Διότι τελοσπάντων, υπάρχουν και οι λοιπές ανάγκες: της εργασιακής εξέλιξης, της συντροφικότητας, των προσωπικών ενασχολήσεων, των ταξιδιών, των στιγμών που θέλεις να αφιερώσεις σερφάροντας ακατάσχετα στα σόσιαλ μίντια. Αλλά δεν γίνονται όλα, γίνονται;
Friends from College. Τα Φιλαράκια μεγάλωσαν και σοβάρεψαν. Ή έστω προσπάθησαν να σοβαρευτούν. Αλλά στα σαραντατόσα τους συνειδητοποίησαν ότι τίποτα δεν πήγε ακριβώς όπως ήλπιζαν. Ούτε η καριέρα, ούτε οι σχέσεις, ούτε ο γάμος. Μυστικά, ψέματα, ψυχολογικά σύνδρομα, ανομολόγητα πάθη, συσσωρευμένα απωθημένα και αδυναμία να υποστηρίξουν τους ρόλους που έχτισαν για τον εαυτό τους. Η Generation Z, η τελευταία γενιά του αναλογικού κόσμου, παραμένει μετέωρη σε έναν κόσμο που άλλαξε άρδην. Το Friends from College είναι από τις πιο υποτιμημένες σειρές του Netflix.
After Life. Η γενιά του '50 σιγά σιγά συνταξιοδοτείται και αντιμετωπίζει την απώλεια. Πώς να συνεχίσει κανείς να ζει όταν κλείνουν οι κύκλοι; Με τι κουράγιο να συνεχίσει κανείς να σηκώνεται κάθε πρωί από το κρεβάτι, όταν χάνει αυτά που τον νοηματοδοτούσαν μια ζωή; Δύσκολο θέμα, αρκετά στενάχωρο. Και να που έρχεται o Ricky Gervais να το συζητήσει με έναν ειλικρινή και ανεπιτήδευτο τρόπο. Με ένα μήνυμα που εγώ τουλάχιστον, βρήκα βαθιά παρηγορητικό και αισιόδοξο.
The Kominsky Method. Δύο εξαιρετικοί ηθοποιοί σε ένα διαμαντάκι που όσο προχωράει, γίνεται πιο ουσιαστικό. Ξεκίνησα να βλέπω το πρώτο επεισόδιο, με κατέθλιψε και το παράτησα. Λίγες εβδομάδες αργότερα, αποφάσισα ευτυχώς να το συνεχίσω. Οι άλλοτε θορυβώδεις και πάντα συναρπαστικοί Baby Boomers, έγιναν υπερήλικες. Έμελε στο τέλος του κύκλου τους να προσθέσουν ακόμα μία ταμπέλα στις τόσες άλλες που τους έχουν αποδοθεί: εκείνη της ευπαθούς ομάδας. Αλλά συνεχίζουν τη διαδρομή. Αποδεικνύοντας πως τελικός προορισμός όλων μας είναι η συντριβή ή η υπέρβαση. Σε ένα βαθμό, είναι και επιλογή μας αν θα παραδοθούμε στο πρώτο ή θα επιτύχουμε το δεύτερο. Ας είμαστε λοιπόν συνετοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου