Μια βόλτα στο Coney Island

Τώρα που σφίγγουν πια οι ζέστες, σε πιάνουν οι τάσεις φυγής από την πόλη κι αναζητείς την κοντινότερη παραλία. Μαγιό πήραμε, καπελάκι φορέσαμε, με καροτέν πασαλειφτήκαμε και βουρ για τη θάλασσα. Με το μετρό ντε, καναδυό ώρες από το κέντρο!

Τι εννοείς ποιο κέντρο; Του Μανχάταν! Στη Νέα Υόρκη είμαστε. Μην περιμένεις λοιπόν γαλάζια σημαία, φρέντο καπουτσίνο στην ξαπλώστρα, αιγαιοπελαγίτικο ακρογιάλι, τη Χρονοπούλου να κουνάει την εσάρπα της με νόημα στον Λάκη Κομνηνό. Εδώ η εμπειρία της παραλίας είναι αρκετά διαφορετική. Καλωσήρθες στο Coney Island!

Οι φανταχτερές αφίσες που σε υποδέχονται ήδη στο σταθμό, σε προϊδεάζουν για το τι περίπου σε περιμένει. Το Coney Island είναι ένας τεράστιος, παραθαλάσσιος παιχνιδότοπος. Με διάφορες δραστηριότητες για όλη την οικογένεια.

Κι αν νομίζεις ότι τα όσα βλέπεις στις ταινίες και τις σειρές είναι υπερβολές, με τις αμερικάνικες φαμίλιες να απολαμβάνουν ημερήσια εκδρομή στο λούνα παρκ με παροιμιώδη ενθουσιασμό και λαχτάρα, μία επίσκεψη σε ετούτο το μέρος, θα σε πείσει πως όλα είναι βγαλμένα από τη ζωή. Ένα θα σου πω: το μπιγκ ιβέντ που όλοι περιμένουμε εδώ -και με μεγάλο ηλεκτρονικό κάουντ ντάουν- είναι ο διαγωνισμός για το ποιος θα φάει τα περισσότερα χοτ ντογκς. Αν το βρίσκεις συμπαθητικό, θα σε γράψω να δοκιμάσεις κι εσύ, τις δυνάμεις σου

Επίσης οφείλω να σου πω ότι κάθε Παρασκευή, έχει δωρεάν πυροτεχνήματα! Δηλαδής τι άλλο να ζητήσει κανείς από τη ζωή του;

Πλησιάζοντας προς την παραλία, διασχίζω τις παιδικές χαρές και τα λούνα παρκς. Τεράστια ρόλερ κόστερς με σκαλωσιές και ράγες, θεόρατες ρόδες, σπίτια του τρόμου, παραβάν με κάποια μάντισσα που διατίθεται να σου ριξει τα χαρτιά.

Κάθε τρεις και λίγο, περνάει ένα φασαριόζικο βαγονέτο με νεαρόκοσμο που στριγγλίζει καθώς πέφτει με φόρα στις κατηφοριές, χτυπιέται στις απότομες στροφές και ανακατεύονται πόδια με χέρια και μαλλιά.

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον το θέαμα, αλλά ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να μοιραστώ τη χαρά τους. Η αισθητική του μέρους, μου φαίνεται ξεπερασμένη. Ίσως και κάπως θλιβερή.

Οικογένειες με κακομαθημένα παιδιά, ευτραφείς γονείς με έξτρα λαρτζ μπλουζάκια, τζόκεϊ καπέλα, κοντά σορτς και σαγιονάρες, επιβεβαιώνουν την πιο στερεοτυπική εικόνα που έχεις για την Αμερική.

Μπροστά από τα λούνα παρκς υπάρχει μία μικρή σειρά από φαγάδικα και ένας τεράστιος περίπατος με σανίδες ντεκ που τρίζουν καθώς τις περπατάς.

Εδώ θα συναντήσεις αρκετό κόσμο να απολαμβάνει τον περίπατό του  -ιδίως τα απογεύματα και τα σαββατοκύριακα.

Ανάμεσά τους, αρκετοί αφροαμερικάνοι, λατίνοι και Ρώσοι από τις παρακείμενες γειτονιές του νότιου Λονγκ Άιλαντ.

Λίγο πριν σε φθάσω στη θάλασσα, χρήσιμο είναι θαρρώ να σταθούμε στις προειδοποιητικές πινακίδες. Το να με παίρνανε τα σύννεφα, οι άνεμοι, τα κύμματα, εδώ χάμω δεν είναι μήτε ευχάριστο μήτε ιδιαιτέρως σώφρον. Κάθε τρεις και λίγο έρχεται ένας τυφώνας και γίνεται το Κόνι Άιλαντ αγνώριστο. Βρίσκονται οι άνθρωποι αγκαλιά με τα σκυλόψαρα και τα χταπόδια απάνου στα ρόλερ κόστερς.

Βεβαίως σήμερα, τα πράματα είναι ήρεμα. Βαδίζω πλέον πάνω στην άμμο με κατεύθυνση προς τη θάλασσα.

Η άμμος δεν έχει την αίσθηση της Ελλάδας. Μοιάζει περισσότερο με χώμα. Δεν πολυθέλεις να την περπατήσεις ξυπόλητος.

Υπάρχει διάσπαρτος κόσμος. Κάποιες μαμάδες που έχουν φέρει τα παιδιά τους για να παίξουν, κάποιοι ηλικιωμένοι που περπατάνε πάνω-κάτω προφανώς κατόπιν εντολής του γιατρού, κάποιοι "λουόμενοι" που κάμουν ηλιοθεραπεία.

Στο βάθος φαίνεται μια συστάδα πολυκατοικιών της δεκαετίας του 50 και του 60. Κάποτες το μέρος αυτό έζησε μεγάλες δόξες. Το μετρό έφθασε εδώ το 1920 και η προσθήκη της αποβάθρας εξασφάλισε δημοτικότητα -ιδίως ανάμεσα στα φτωχότερα λαϊκά στρώματα.

Ακόμα και σήμερα, τη βλέπεις τη φτώχεια σε αυτό το μέρος. Μερικοί από αυτούς που έχουν ξαπλώσει, δεν κάμουν ηλιοθεραπεία. Είναι απλώς άστεγοι που κοιμούνται πάνω σε λινάτσες.

Η μεγάλη απάτη όμως είναι ο Μπέιγουοτς-ναυαγοσώστης. Περιμένεις κι εσύ μία Πάμελα, έναν Χέισελχοφ, και συναντάς τον κυρ Νέιθαν με τα αρκετά κιλάκια του και την κάπως ρέμπελη διάθεση. Που δηλαδής να πνίγεται κάποιος, θα τον απαρατήσουμε στον πνιγμό για να πάμε να βοηθήσουμε τον κυρ Νέιθαν να κατέβει τη σκαλωσιά του.

Μεταξύ μας, δεν υπάρχει και μεγάλος κίνδυνος πνιγμού. Όχι γιατί δεν είναι επικίνδυνα τα νερά, μήτε γιατί ξεύρουν καλό μπάνιο οι "λουόμενοι". Αλλά διότι σπανίως αποοτολμά να μπει κάποιος στη θάλασσα. Μονάχα μερικά παιδιά που πλατσουρίζουν έξω-έξω και έχουν μάλλον άγνοια κινδύνου.

Εδώ είναι Ατλαντικός, αγαπημένε αναγνώστα. Μαύρα είναι τα νερά. Θηριώδη είναι τα ρεύματα. Αδυσώπητα είναι τα κύματα. Τιποτα δεν σε προδιαθέτει να μπεις. Που να έχει ανέβει η θερμοκρασία στους 44 βαθμούς Κελσίου (που ναι, ανεβαίνει), προτιμάς να σε καταβρέξουν με το λάστιχο, παρά να εισέλθεις σε αυτό το μαύρο πράμα.

Η βόλτα πάνω στην αποβάθρα, είναι ένα ταχύρυθμο μάθημα για τη σύγχρονη Αμερική. Σε κάποια παγκάκια, κοιμούνται άστεγοι.

Τριγύρω κάμποσοι άλλοι: Μοναχικοί νέοι που ακούνε μουσική στα ακουστικά τους ή περπατούν βυθισμένοι στο κινητό τους, καταπονημένοι ηλικιωμένοι, άνθρωποι με αθλητικό αόυτφιτ που ασκούνται μανιωδώς.

Τα σνακς είναι από οκτακόσιες θερμίδες και πάνω. Χοτ ντογκς, χάμπουργκερ με πλαστική κέτσαπ, πατάτες τηγανιτές με μαγιονέζα, συσκευασμένα γλυκά. Όλα προπαρασκευασμένα. Σου τα ζεσταίνουν στο μάικρο-γουέιβ και σου τα σερβίρουν.

Θα με ρωτήξεις (και εύλογα) για ποιο λόγο σε έφερα ως εδώ. Άλλα είχες στο μυαλό σου, όταν σου είπα ότι θα πάμε παραλία.

Εδώ ήρθαμε για να σου δείξω μία εικόνα πραγματικής Αμερικής. Πέραν από τα τουριστικά ατράξιονς του Μανχάταν. Πέραν από τα Εμπάιαρ Στέιτ Μπίλντινγκς και τα Σέντραλ Πάρκς. Πέραν από τις ιλουστρε εικόνες των περιοδικών και τις κομψές εμφανίσεις της Σάρα Τζεσικα Πάρκερ.

Είναι απέραντη αυτή η χώρα.

Και είναι δύσκολη.

Έχει μεγάλη μοναξιά. Και έλλειψη πολλών πραγμάτων που θεωρείς εσύ δεδομένα στην Ευρώπη -ακόμα και στην συμφοριασμένη Ελλάδα.

Δεν σου μιλώ μόνο για το δίχτυ προστασίας που παρέχει το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος, τη σιγουριά ότι δεν θα μπουκάρει στο σχολείο ή τη δουλειά ένας θεόμουρλος ένοπλος να μας γαζώσει, τις πολλαπλές διεξόδους που μας δίνει ο τρόπος οργάνωσης της κοινωνικής μας ζωής (ειδικά εμάς στο Νότο).

Σου μιλώ για τη δυνατότητά μας να αφεθούμε τουλάχιστον σε αυτό: Στη θάλασσα και στον ήλιο μας. Στην εξαγνιστική τους λύτρωση. Σε έφερα ως εδώ για να σου πω πόσο πολύ σπουδαίο είναι αυτό το κεκτημένο.