Πανελλήνιον

Καν και καν έχουνε περάσει από το Πανελλήνιον. Έμποροι, ναυτικοί, αριστοκράτες, τζογαδόροι, ταξιδευτάδες, διανοούμενοι, αρτίστες, ποιητές. Αλλά και πολιτικοί όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Γεώργιος Παπανδρέου. 

Από τα τέλη του 19ου αιώνα, η εμπορική κίνηση της Μυτιλήνης είχε ήδη μαζευτεί στους δρόμους γύρω από τον επιβλητικό ναό του Αγίου Θεράποντος και το πολυτελές καφέ "Το Πανελλήνιον" που άρχισε να λειτουργεί το 1916 στην προκυμαία της πόλης αποτέλεσε σημείο αναφοράς για τους ντόπιους και τους ξένους επισκέπτες.

Λαμπροί πολυέλαιοι, ξύλινες επενδύσεις, αναπαυτικές καρέκλες, αψηλοί καθρέπτες, δερμάτινοι καναπέδες και κομψές καπελιέρες προσέδιδαν στο μέρος την αρχοντιά των αριστοκρατικών καφενείων της Σμύρνης. Η αστική τάξη συγκεντρωνόταν εκεί για την ανάγνωση εφημερίδων, ακρόαση ραδιοφώνου (που εσπάνιζε τότες στα σπίτια) και βεβαίως για συζητήσεις σοβαρές περί των εξελίξεων ή απλό, καθημερινό λακιρντί.

 Αλλά και συμφωνίες κλείστηκαν στα τραπέζια του. Και περιουσίες χάθηκαν στη χαρτοπαιξία και τα ζάρια.

Αρχικώς για να εισέλθεις στο Πανελλήνιον έπρεπε να'σαι μιας κάποιας οικονομικής επιφάνειας άνθρωπος. Με τον καιρό, χωρίστηκε το μαγαζί σε δύο πτέρυγες, ώστε στη μια να κάθεται η αριστοκρατία και στην άλλη, η εργατική τάξη. 

Το καφενείο έκλεισε για κάποια χρόνια τη δεκαετία του '90, αλλά ευτυχώς διεσώθη και επανέκαμψε ως πολύτιμο στοιχείο της ιστορίας της Μυτιλήνης.

Παρότι έχω εγκαταλείψει εδώ και χρόνια τη συνήθεια να κάθομαι για ώρα σε ένα καφενείο με τις εφημερίδες μου, είναι φορές που πολύ την νοσταλγώ. 

Ρεμβάζοντας εδώ στο Πανελλήνιον, παρατηρώντας το χώρο και τους θαμώνες του, διαβάζοντας μερικές σελίδες από το βιβλίο που'χω στην τσάντα μου και βεβαίως, απολαμβάνοντας τον τούρκικο καφέ μου -πολλά βαρύ και όχι- νιώθω να επιβραδύνω κάπως το χρόνο. Σε ρυθμούς αναλογικούς, όταν ο λεπτοδείκτης ρεγουλάριζε τα λεπτά και κάπου κάπου κόλλαγε δίχως πολύ να χολοσκάει.