Σε μία πρώτη ανάγνωση, θα έλεγε κανείς ότι το The Chair είναι μία ευχάριστη και κάπως εύπεπτη τηλεοπτική σειρά από εκείνες που βλέπει κανείς για να περνάει η ώρα. Καταφέρνει όμως να θέσει με αρκετά ευφυή τρόπο, καναδυό πολύ σοβαρά ζητήματα που απασχολούν (ή θα έπρεπε να απασχολούν) τη σύγχρονη ακαδημαϊκή κοινότητα: το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση (και τα όριά του) και την επέλαση της πολιτικής ορθότητας. Στα μαθήματα που διδάσκω, προσπαθώ πάντα να είμαι εξαιρετικά προσεκτικός στις διατυπώσεις μου και ει δυνατόν να τις αποχρωματίζω από στερεοτυπικές θέσεις, ακραίους αξιολογικούς χαρακτηρισμούς ή ιδεολογικά πρόσημα. Αλλά ως ένα σημείο. Αφενός διότι ο απόλυτος αποχρωματισμός δεν είναι εφικτός (ούτε κατά διάνοια) και αφετέρου διότι δεν θεωρώ ότι είναι και σκόπιμος: η διδασκαλία έχει χαρακτηριστικά προσωπικής αφήγησης και ως τέτοια, εμπεριέχει σε έναν βαθμό αναγκαστικά τις ερμηνείες του διδάσκοντα, τις σκέψεις, τις ενστάσεις, τις προκαταλήψεις, τις θεωρήσεις, τις αξίες του. Η πλήρης αποστείρωση -ακόμα κι αν μπορούσε να επιτευχθεί- θα οδηγούσε σε μία απλή παράθεση πληροφοριών χαμηλής -θεωρώ- μαθησιακής αξίας. Εξού και συμφωνώ με το πνεύμα της εν λόγω τηλεοπτικής σειράς: χρειάζεται μια στάση μετριοπάθειας. Προφανώς και δεν μπορεί το Πανεπιστήμιο να μένει στατικό και ασυγκίνητο σε έναν κόσμο που αλλάζει τόσο έντονα, αλλά δεν μπορεί και να παραδίδεται σε έναν νέο καθωσπρεπισμό που αμβλύνει όλες τις γωνίες και μετατρέπεται ταχύτατα (και ύπουλα) από δύναμη προοδευτισμού σε δύναμη συντήρησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου