Το κυριακάτικο ρεπό

Ουρανοξύστες, τεράστιες λεωφόροι, εξωτική βλάστηση, πολυκοσμία, οργάνωση και καθαριότητα. Αυτά είναι τα πρώτα που σου κάμουν εντύπωση εδώ, στο κέντρο του Χονγκ Κονγκ. 

Κι αν έχεις αρχίσει να αναστενάζεις από τώρα, πού να συγκρίνουμε και τα πορτοφόλια μας! Διότι λυπάμαι που θα σε απογοητεύσω, αλλά ο χονγκογκέζος διαθέτει τουλάχιστον διπλάσιο κατά κεφαλήν ΑΕΠ από εσένα. Πενηντακάτι χιλιάδες δολάρια το χρόνο αυτός (εύκολα!), εικοσικάτι χιλιάδες δολάρια το χρόνο εσύ (δύσκολα!).

Θα μου πεις, τι πας και συγκρίνεις; Το αφάν γκατέ με τη μπασκλασαρία! Διότι τελοσπάντων, άλλες οι συνθήκες στο Χονγκ Κονγκ των πολυεθνικών, της αλματώδους ανάπτυξης και της ιδιότυπης αγγλοκινέζικης κουλτούρας και άλλες στην Ελλάδα των κρίσεων και της ιδιότυπης ανατολικοβαλκάνιας μενταλιτέ. Πράγματι, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Ένα θα σου πω: 8,5% του πληθυσμού εδώ διαθέτει τραπεζικό λογαριασμό ενός εκατομμυρίου και πάνω -κλείσε το στόμα σου, θα μπει καμιά (εξώτικ) μύγα. Σχεδόν ένας στους δέκα που βλέπεις γύρω σου, είναι εκατομμυριούχος.

Αλλά δεν σε έφερα εδώ για επίδειξη πλουτισμού -καλά νάναι οι άνθρωποι, να τα χαίρονται! Σε έφερα για να σου δείξω μίαν άλλη πτυχή αυτής της ευημερίας. Δεν ξεύρω αν το έχεις προσέξει, αλλά τα κτήρια εδώ στο κέντρο της πόλης (στο λεγόμενο "Σέντραλ") συνδέονται με εναέριες πεζογέφυρες. 

Αυτές οι πεζογέφυρες συνθέτουν ένα λαβύρινθο με πλήθος διακλαδώσεων και πολλαπλά μπες-βγες σε κτήρια. Επίσης, υπάρχουν σκάλες για να κατέβεις στο επίπεδο του δρόμου, ασανσέρ και πλατφόρμες που σε μεταφέρουν στα έγκατα της γης, στο μετρό (όπου υπάρχει άλλη, υπόγεια διακλάδωση με διαβάσεις και καταστήματα) και βεβαίως άλλα ασανσέρ που σε σκαρφαλώνουν απάνου σε κτήρια με γραφεία, διαμερίσματα, εμπορικά κέντρα, υπηρεσίες, ξενοδοχεία, γυμναστήρια, σπα και ό,τι άλλο φανταστείς. Ζαλίστηκες;

Είναι στ'αλήθεια κάπως μπερδεμένο. Αλλά και εξαιρετικά βολικό, όταν το συνηθίσεις! Μπορείς να μετακινείσαι από το ένα σημείο στο άλλο και να μην χρειάζεται καθόλου να κατέλθεις στο επίπεδο του δρόμου. Πολλοί από τους εναέριους διαδρόμους είναι εξαιρετικά φουτουριστικοί με μέταλλο και κρυφούς φωτισμούς και αεροδυναμικά ανοίγματα, σε σημείο που έχεις την αίσθηση ότι περπατάς σε κάποια φανταστική πολιτεία του μέλλοντος ή σε σκηνικό ταινίας επιστημονικής φαντασίας! Άσε που ταιριάζουν ωραιότατα και με την ίνοξ κουζίνα σου. Συνήθως οι διάδρομοι αυτοί είναι γιομάτοι κόσμο που πηγαινοέρχεται με γοργά βήματα και κοιτάζει ουχί μπροστά του, αλλά στο κινητό του ή στο τάμπλετ του (έχουμε γουάι-φάι παντού και φάιβ τζι και ομάδα τζι) -κι αν είσαι ανυποψίαστος, έχεις την αίσθηση ότι θα σε ποδοπατήσουν και προσπαθείς εσύ με τρόμο να κάμεις ζιγκ ζαγκ για να μην πέσουνε απάνου σου.

Εντούτοις τις Κυριακές, συμβαίνει κάτι πολύ, πολύ διαφορετικό. Πέραν από το νευρικό, διερχόμενο πλήθος (που δεν χαμπαριάζει από αργίες, αλλά περιφέρεται καθημερινώς), βρίσκεις παρέες γυναικών να κάθονται στρωματσάδα κάτω. Απάνου σε χαρτόκουτα και σε τσίτια. Ξυπόλητες, με τις τσάντες τους αγκαλιά.

Είναι οι Φιλιππινέζες. Το άλλο 10% του πληθυσμού του Χονγκ Κονγκ. Που δουλεύει στα ακριβά απάρτμεντς, που καθαρίζει τα στόρια στον δέκατο ένατο όροφο, που τινάζει τα σεντόνια, που σιδερώνει τα μπλουζάκια, που κάμει τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ, που μαγειρεύει για το παιδί, που προσέχει τον παππού.

Είναι οι γυναίκες του μεροκάματου. Η άλλη όψη του νομίσματος, όπως συνηθίζουμε να λέμε κάπως σχηματικά. Οι γυναίκες αυτές, που συνήθως παραμένουν αθέατες, κάθε Κυριακή καταλαμβάνουν την πρώτη θέση στη σκηνή. Στο διάλειμμα του έργου. Στην πολυπόθητη έξοδό τους.

Από όλες τις άκρες του Χονγκ Κονγκ, μαζεύονται κάθε Κυριακή στο Σέντραλ και σχηματίζουν παρέες και κοινότητες. Η πρώτη τους στάση είναι η Καθολική Εκκλησία. Για να παρακολουθήσουν τη λειτουργία και να προσευχηθούν. Κι έπειτα έρχονται εδώ. Στις φουτουριστικές εναέριες διαβάσεις. Και κάθονται ανακούρκουδα. Βγάζουν από τις τσάντες τους ταπεράκια. Με αντόμπο και πανσίτ. Κερνάνε η μία την άλλη κι αρχίζουν όλες μαζί να μασουλάνε. Και να πιάνουν το κουβεντολόι.

Στέλνουν και μηνύματα με τα κινητά. "Κορασόν, είμαι με τα κορίτσια, στη διασταύρωση Πέντερ στριτ με Τσάτερ ρόουντ. Έλα, γιατί αρχίσαμε να τρώμε!" Ας είν'καλά τα γουάι φάι και τα φάιβ τζι. Που μας δίνουν την ευκαιρία να συντονιζόμαστε. Και που επιτρέπουν τις βιντεοκλήσεις με Μανίλα.

Κι επειδής εδώ ο καιρός είναι αλλόκοτος και μπορεί να κάμει ζέστη και υγρασία και κρύο και βροχή μαζί, οι Φιλιππινέζες του Χονγκ Κονγκ είναι προετοιμασμένες για όλα τα κλίματα. Έχουν στην τσάντα τους και ζακετούλα, έχουν και ομπρέλα.

Κι αν τελοσπάντων, ανοίξουν οι ουρανοί και δεν παλεύεται το υπέργειο, μαζεύουμε τα μπογαλάκια μας και μεταφερόμαστε στο υπόγειο. Στα έγκατα της υπέρλαμπρης πόλης.

Διότι σιγά μην χαλάσουμε εμείς το ρεπό μας, επειδής κάμει ο καιρός τα κουτουρού του. Συνεχίζουμε το κουσκούς και το φαγοπότι, σιάχνουμε η μία τα μαλλιά της άλλης, κάμουμε τα πεντικιούρ-μανικιούρ μας, δείχνουμε φωτογραφίες στα κινητά μας.

Κι ύστερα την πέφτουμε και στον ύπνο. Με μαξιλάρι, την τσάντα μας. Ή η μια στον ώμο της άλλης. Αφηνόμαστε. Έτσι για λίγο. Αφηνόμαστε.

Κάθε Κυριακή, το κέντρο του Χονγκ Κονγκ φιλοξενεί για κάποιες ώρες ένα τεράστιο αστικό πικ νικ. Οι κομπάρσες της καθημερινότητας, γίνονται ιδιότυπες πρωταγωνίστριες. Βγαίνοντας από την αφάνεια της ρουτίνας τους και καταλαμβάνοντας το χώρο, ανάμεσα στα επιβλητικά περιστύλια, τους αψηλούς ουρανοξύστες, τις πανάκριβες μπουτίκ, τα γυαλιστερά εμπορικά κέντρα και τους μονδέρνους εναέριους διαδρόμους. Για λίγο, αραδιαζόμαστε μαζί, λαός και Κολωνάκι.

Και για μια στιγμή, οι γυναίκες αυτές υπενθυμίζουν το δικό τους αγώνα επιβίωσης. Όλες μαζί, αλλά και εντελώς μόνη η καθεμιά τους. Μακριά από την οικογένεια, τους φίλους και την πατρίδα τους. Σε ένα αλλότριο περιβάλλον, σε ένα ξένο μέρος. Η ανάγκη, βλέπεις. Αχ αυτή η ανάγκη.

Περπατώ ανάμεσα σε αυτές τις γυναίκες. Έχω γνωρίσει τέτοιες γυναίκες. Ο ξενιτεμός είναι από μόνος του μια δύσκολη συνθήκη -ακόμα κι όταν σου γίνεται μονόδρομος. Το να βρίσκεσαι όμως εσώκλειστη σε ένα ξένο σπίτι με μια γλώσσα που δεν πολυμιλάς, με ανθρώπους που δεν πολυκαταλαβαίνεις και με καθήκοντα χωρίς ξεκάθαρο πλαίσιο τού που αρχίζεις και που τελειώνεις, καθιστά το πράμα ακόμα δυσκολότερο. Καλό είναι να θυμάται λοιπόν κανείς πως δεν βγαίνει για όλους το άτιμο το μεροκάματο με τον ίδιο κόπο. 

Ακόμα κι αν δεν μπορείς να αλλάξεις την εικόνα, ακόμα κι αν δεν γίνεται να μεταβάλεις τη συνθήκη, η συνείδησή της μπορεί να είναι ήδη μια εσωτερική σου μεταμόρφωση. Και η αξία αυτού του ρεπό, να σου γίνεται σαφέστερα κατανοητή. Βιάσου, θα πρέπει να επιστρέψουμε στη δουλειά. Πέρασε η ώρα και μας περιμένουν.