Κάνει ψύχρα, κουμπώσου. Τούτη την περίοδο, ο σταχτής ουρανός επιβάλει στις καθημερινότητες το ημίφως του. Τα γυμνά δέντρα στέκουν νευρικά στις μύτες τους, τα παρτέρια ξεθωριάζουν, τα πεζοδρόμια σιωπούν.
Έχουν γίνει πιο δύσκολες οι διαδρομές, ας το παραδεχτούμε. Πρέπει να'ναι κανείς πιο προσεκτικός.
Κάθε φορά που περνάω από εδώ, πασχίζω να τα μετρήσω αυτά τα κτήρια. Νομίζω πως είναι δεκαοχτώ, τόσα τα έβγαλα σήμερα. Προσπαθώ να μαντέψω τις διαθέσεις του δημιουργού τους, του αρχιτέκτονα Emile Aillaud.
Σχεδιάστηκαν όλα μαζί. Μια ενότητα, μια γειτονιά, ένας ενιαίος τόπος. Χτίστηκαν τη δεκαετία του '70, με προφανείς αναφορές στο σκανδιναβικό σοσιαλισμό και τον μπρουταλισμό της Ανατολικής Ευρώπης -άλλες εποχές τότες.
Είναι περίεργα αυτά τα κτήρια: κύλινδροι κολλημένοι μεταξύ τους, που μοιάζουν με φουγάρα εργοστασίων, με διάτρητα πούρα, με φλογέρες. Χίλια εξακόσια διαμερίσματα στο σύνολο. Με μεγάλους, ελεύθερους χώρους ανάμεσά τους, γήπεδα, πλατείες. παιδικές χαρές, παγκάκια και τραπεζάκια του πινγκ πονγκ.
Σήμερα τα κτήρια είναι παρηκμασμένα και κατοικούνται από φτωχές οικογένειες: κάμποσοι από τις χώρες του Μαγκρέμπ, γυναίκες με μαντίλες, Αφρικανοί. Ακούς περισσότερο αραβικά ή σενεγαλέζικα, παρά γαλλικά -κι ας είσαι δύο βήματα από το Λα Ντεφάνς.
Στο πιο κεντρικό σημείο, ένα μεταλλικό φίδι αναδύεται από τη γη και έρπει πάνω σε κοίλες επιφάνειες. Το ανοικτό του στόμα χάσκει κάπως ανέκφραστα.
Μα αν το προσέξεις, θα διαπιστώσεις περιέργως πως θέλει μάλλον να παίξει μαζί σου. Πως είναι άκακο και απονήρευτο.
Αν ξεπεράσεις την αρχική αίσθηση σκληρότητας, θα προσέξεις -ίσως με κάποιαν έκπληξη- πως και τα κτήρια είναι πολύχρωμα.
Σύννεφα γαλάζια και πράσινα, λιλά και πετρόλ αγκαλιάζουν τους τοίχους -νά γιατί οι Παριζιάνοι, τα αποκαλούν Tours Nuages, που πάει να πει Συννεφώδεις Πύργοι.
Αλλά και τα παράθυρα είναι περίεργα, αλλιώτικα.
Έχουν σχήματα με καμπύλες, δίχως γωνίες. Μοιάζουν με φινιστρίνια για ζωές ταξιδεμένες. Μοιάζουν με σχήματα που ξεπήδησαν από πίνακες του Πάμπλο Πικάσο ή του Χουάν Μιρό.
Κι ας μην είναι της μοδός, εγώ θα επιμένω στις πολλαπλές μου αναγνώσεις. Κι ας πρέπει να έχεις μιαν άποψη που θα σε κατατάσσει στους εμείς ή στους εσείς, εγώ θα επιμένω να αλλάζω όσα περισσότερα φίλτρα μπορώ για να φωτογραφίζω τον κόσμο.
Θα μου πεις, είναι κατάλληλος ο καιρός για τέτοιους περιπάτους; Μπορεί κανείς να ισορροπήσει στο λεπτό νήμα που συνδέει τα άκρα; Ειδικά όταν αυτοί που στέκουν στα άκρα, τα τραβάνε με μανία; Ε, τί να κάνουμε; Θα πρέπει να πορευόμαστε με τους καιρούς που μας ξημερώνουν.
Και είναι απόφαση τελικά, το τί θα δεις. Τους τσιμεντένιους πύργους ή τα σύννεφα που χορεύουν απάνω τους; Τον βλοσυρό ουρανό ή τα γελαστά παράθυρα; Τις φτώχειες σου ή τις περιουσίες σου; Τις σκληρότητες ή τις τρυφερότητες;
Το ξέρω: δεν είναι εύκολη η μετάβαση από τη μιαν εικόνα στην άλλη -ειδικά, αν έχεις αποφασίσει εξ αρχής τί βλέπεις. Ούτε για μένα, είναι. Αλλά αυτή είναι η δοκιμασία που επιβάλλω στον εαυτό μου.
Τις ουτοπίες και τις δυστοπίες, μπορείς να τις συναντήσεις ακόμα και σε μιαν άκρη του Παρισιού. Τις φέρεις άλλωστε και μέσα σου. Και κάποτε, σε ταλαιπωρούν φρικτά. Και οι μεν και οι δε. Το μόνο λοιπόν που μπορώ να σου πω είναι, ειλικρινώς κουράγιο. Ας είναι οι τσιμεντένιοι πύργοι σου, πολύχρωμοι.
Και κουμπώσου. Γιατί κάνει ψύχρα.
"Μπορεί κανείς να ισορροπήσει στο λεπτό νήμα που συνδέει τα άκρα; Ειδικά όταν αυτοί που στέκουν στα άκρα, τα τραβάνε με μανία; Ε, τί να κάνουμε; Θα πρέπει να πορευόμαστε με τους καιρούς που μας ξημερώνουν." ... Κάποιες φορές θαρρώ... πως ντύνεις με λόγια τις σκέψεις μου!
ΑπάντησηΔιαγραφή