Νόστιμο αντίδωρο

Μπορεί τα πολυαναμενόμενα εγκαίνια του Μουσείου Νεότερου Ελληνικού Πολιτισμού -που τελεί υπό μετεγκατάσταση στην Αυλή των Θαυμάτων- να αργούν, αλλά τουλάχιστον άνοιξε τις πόρτες του ο χώρος των προσωρινών εκθέσεων, ένα υπέροχο πλακιώτικο σπίτι στην οδό Κλάδου 9. 

Η έκθεση υπό τον τίτλο «Αντίδωρα του 21: Ήρωες και Σύμβολα» που εντάσσεται στο πλαίσιο των δράσεων για τα διακόσια χρόνια από την Επανάσταση, δεν μου πολυγέμιζε το μάτι. Αλλά επειδή νομίζω πως πάντα κερδισμένος βγαίνει κανείς από τέτοιες εκθέσεις, προχθές που πέρναγα κατά κει, αποφάσισα να την επισκεφτώ για να δω επ’ευκαιρίας και το κτήριο.

Το οποίο είναι πράγματι εξαιρετικό. 

Με την εσωτερική του αυλή, τους φρεσκοβαμμένους τοίχους του, τις θαυμάσιες σκάλες, τις ωραιότατες σειρές με τα παράθυρα.

Με την οικιακή οικονομία μιας άλλης εποχής. 

Που ήταν συνετά φορεμένη στην ανάγκη και τη συνθήκη. Στην ανθρώπινη διάσταση. Στη γλυκύτητα του αττικού κλίματος.

Πριν από το στρίμωγμα της πολυκατοικίας, την καταδίκη του φωταγωγού, την δικτατορία του τσιμέντου.

Αλλά μην θαρρείς πως μόνο το κτήριο αξίζει. Πολύ ενδιαφέρουσα είναι και η έκθεση. 

Μικρή μεν, αλλά με καλαίσθητο στήσιμο και ωραία αφήγηση. 

Αντικείμενα από τις πλούσιες συλλογές του Μουσείου και προσωπικά αντικείμενα της Βασίλισσας Όλγας από τις συλλογές του Τατοΐου (που επιτέλους αξιοποιούνται) παρουσιάζονται μαζί με έργα του ζωγράφου Γιάννη Αδαμάκη και στίχους του Μιχάλη Γκανά.

Ναι, ξέρω. Ακούγεται κάπως προσχηματικός ένας τέτοιος διάλογος. Αλλά σε διαβεβαιώ πως λειτουργεί.

Κοσμήματα, παλάσκες, φιγούρες του Καραγκιόζη, τάματα με απεικονίσεις πλοίων.

Αν αφιερώσει κανείς λίγην ώρα, μαθαίνει διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα.

Όπως ας πούμε, ότι το 1871, η πεντηκονταετής επέτειος της 25ης Μαρτίου μετατέθηκε ένα μήνα αργότερα, επειδή αφενός συνέπιπτε με τη Μεγάλη Παρασκευή και αφετέρου κρίθηκε σκόπιμο να εορτασθεί στις 25 Απριλίου, μαζί με την άφιξη του λειψάνου του Πατριάρχη Γρηγορίου από την Οδησσό στην οποία εφυλάσσετο.

Στο επίσημο δείπνο στα ανάκτορα, η Βασίλισσα Όλγα και οι κυρίες της ακολουθίας της εμφανίστηκαν για πρώτη φορά με ετούτη τη νέα αμφίεση που θα αποτελούσε εφεξής την επίσημη αυλική ενδυμασία. Το ρούχο συνδύαζε κατόπιν επιθυμίας της Όλγας, στοιχεία της τοπικής φορεσιάς της Αττικής με την ευρωπαϊκή μόδα της εποχής. 

Όπως καταλαβαίνεις, μία δαντελωτή ομπρέλα ήταν απολύτως ταιριαστό αξεσουάρ.

Αλλά για να δεις ότι ο καυστικός σχολιασμός δεν είναι πρόσφατη κατάκτηση μας, ο Τύπος της εποχής υποδέχθηκε τη νέα ενδυμασία με το εξής σχόλιο: "Η Βασίλισσα και αι Κυρίαι της ακολουθίας αυτής, κατά πρώτον προχθές, έφεραν ένδυμα τι ίδιον, όπερ, απομιμούμενον το δήθεν εγχώριον, λέγεται ότι καθιερώθη από της προχθές, Κυριακής, ως το αξιωματικός αυλικόν ένδυμα. Αγνοούμεν κατά πόσο δύναται να κληθή το ένδυμα τούτο εθνικόν, διότι δεν το είδομεν.." (Εφημερίδα Αιών, φ. 2672, 27/4/1871)

Πολύ τις απολαμβάνω κάτι τέτοιες ιστορικές λεπτομέρειες που δίνουν το στίγμα μιας εποχής. Και στην έκθεση μπορεί κανείς να ανακαλύψει μερικές τέτοιες.

Φχαριστημένος βγήκα. Κι ακόμα πιο ανυπόμονος για το άνοιγμα του Μουσείου -που δεδομένης της προνομιακής θέσης του παραδίπλα από τον Σταθμό του Μοναστηρακίου και βεβαίως της μεγάλης αξίας των συλλογών του, θεωρώ πως αδικαιολογήτως έχει καθυστερήσει. 

Μακάρι και η πολύπαθη οδός Κλάδου που για χρόνια αποτελούσε όνειδο για την πόλη, να επανενταχθεί στις βασικές πολιτιστικές και τουριστικές διαδρομές, όπως της πρέπει.