Ευτυχώς η Αθήνα -και παρά τα αμέτρητα κουσούρια της- επιφυλάσσει κάποιες φορές, ευχάριστες εκπλήξεις. Όπως αυτές οι δύο εκθέσεις που συνάντησα στους περιπάτους μου τις τελευταίες ημέρες.
Η πρώτη, υπό τον τίτλο "Στη σκιά" εστιάζει αποκλειστικά σε έργα γυναικών και φιλοξενείται στην υποτιμημένη αλλά πάντα συμπαθητική Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων. Οι γυναίκες καλλιτέχνιδες των προηγούμενων αιώνων ήσαν μάλλον λίγες και σίγουρα όχι τόσο επιδραστικές στην πορεία της ελληνικής τέχνης. Ομολογώ ότι και εγώ τις αντιμετώπιζα πολλές φορές κάπως άδικα, προσπερνώντας ελαφρά τη καρδία τα έργα τους.
Εντούτοις, τα τελευταία χρόνια, έχω αρχίσει να τις εκτιμώ περισσότερο. Με πρώτη, την εξαιρετική Θάλεια Φλωρά-Καραβία που νομίζω της πρέπει μία θέση στη λίστα με τους σημαντικότερους ζωγράφους μας.
Στην έκθεση, στάθηκα και σε έργα της Λιλής Αρλιώτη, της Αγλαΐας Παπά και της Σελέστ Πολυχρονιάδη.
Αλλά και σε αυτή την υπέροχη "Πανδώρα" της Σοφίας Λασκαρίδου -της πρώτης γυναίκας αποφοίτου στο Πολυτεχνείο Αθηνών, η οποία διεκδίκησε την εγγραφή της με παρέμβαση προς τον βασιλιά Γεώργιο Α' και εντέλει έγινε δεκτή με διάταγμα που επέτρεψε τη μεικτή φοίτηση το 1903. Ναι, πριν εκατόν είκοσι χρόνια. Αξίζει να τις επισημαίνουμε ξανά και ξανά αυτές τις κατακτήσεις και να τις εκτιμούμε.
Πολύ μου άρεσε ετούτη η νεκρή φύση της Νίτσας Μακαρόνα.
Αλλά και το τοπίο από τη Σκύρο, της Δώρας Γραφειάδου. Από το μακρινό 1934.
Η έτερη έκθεση που βρέθηκε στο διάβα μου και με ανάγκασε σε μία πολύ ευχάριστη στάση, φιλοξενείται σε ένα από τα κτήρια του Μητροπολιτικού Πάρκου "Αντώνης Τρίτσης". Στο Ίλιον, δίπλα στον Πύργο Βασιλίσσης.
Πρόκειται για μία εικαστική συνάντηση δύο φίλων, του Δημοσθένη Σκουλάκη και του Θανάση Μακρή.
Που τυγχάνει βεβαίως να συγκαταλέγονται -κατά τη γνώμη μου- στους σπουδαιότερους ζωγράφους μας των τελευταίων πενήντα χρόνων.
Τα έργα του Σκουλάκη -από την πρώτη "πολιτική" του περίοδο της δεκαετίας του 60 ως τις σουρεαλιστικές συνθέσεις του, τα πορτρέτα και τις πιο σύγχρονες υπόγειες διαδρομές του, μου φαίνονται πάντα ενδιαφέροντα και ευφάνταστα.
Η σάτιρα, η οξεία κοινωνικοπολιτική κριτική που ασκεί και η αναμέτρηση του με υπαρξιακά ζητήματα, συνομιλούν μαζί σου με τρόπο ευθύ και ουσιαστικό.
Πριν χρόνια είχε γίνει μία ωραιότατη αναδρομική έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς και πολύ την είχα απολαύσει. Και να που σήμερα, συναντήθηκα και πάλι με κάποια από εκείνα τα έργα, τα ξαναείπαμε και καταλήξαμε (ευτυχώς ή δυστυχώς) στις ίδιες διαπιστώσεις.
Από την άλλη, στα έργα του Μακρή νιώθεις την ένταση των τολμηρών πινελιών, δονείσαι από τις συναισθηματικές φορτίσεις της ανεμοδαρμένης του παλέτας χρωμάτων και απολαμβάνεις πλούσιες εικόνες παραστατικού εξπρεσιονισμού.
Ναι, πολύ τον εκτιμώ και τον Μακρή.
Αυτοί οι πίνακες με τα ιστορικά πλοία Liberty είναι εξαίσιοι.
Με τούτα και με κείνα, βρήκα δύο αφορμές να χρωματίσω πολύ πιο ευχάριστα τις -κατά βάσει γκρίζες- διαδρομές μου στην πόλη. Επομένως φχαριστημένος είμαι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου