Σύντομες σκέψεις από τη χθεσινοβραδινή παράσταση της Madama Butterfly στην Opera Narodowa της Βαρσοβίας: (α) το πολωνικό κοινό είναι σε όλα του υποδειγματικό: άπαντες ήσαν στις θέσεις τους πολύ πριν ξεκινήσει η παράσταση, καθ'όλη τη διάρκεια δεν ακούστηκε κιχ στην κατάμεστη αίθουσα και στο τέλος, παρά το μέγα πλήθος, η ουρά στη γκαρνταρόμπα έφυγε εντυπωσιακά γρήγορα, (β) το τεράστιο κτήριο (πλήρως ανακατασκευασμένο μετά την ολική καταστροφή του στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο) συνδυάζει τη νεοκλασική αρχοντιά της πρόσοψής του με ενδιαφέροντα στοιχεία αρ-νουβό διακόσμησης και σοσιαλιστικού μοντερνισμού στους εσωτερικούς του χώρους, (γ) η Izabela Matuła ήταν βαθιά συναισθηματική και ουσιαστική ως Madama Butterfly, (δ) οι πιο κλασικές/ακαδημαϊκές σκηνοθεσίες όπως εν προκειμένω αυτή του Mariusz Treliński υπηρετούν πολύ καλύτερα την όπερα σε σχέση με ακραίες δηθενιές που επιχειρούν (συνήθως αποτυχημένα) να προκαλέσουν απλώς εντύπωση, (ε) η έναρξη στις 18:00, σου επιτρέπει να είσαι σπίτι σου μια λογική ώρα και σε απαλλάσσει από τα επιζήμια ξενύχτια και τις μεταμεσονύχτιες ταλαιπωρίες, και (στ) όσο κουρασμένος κι αν είναι κανείς, η θαυμάσια μουσική του Puccini παραμένει βάλσαμο.
Σημείωση: Η Opera Narodowa έχει καθιερώσει την απονομή ετήσιων βραβείων σε λυρικούς τραγουδιστές. Πριν μερικούς μήνες, το Grand Prix της χρονιάς δόθηκε στην Juliana Grigoryan, η οποία ερμήνευσε σε αυτή την αίθουσα με πάθος τo "Un bel dì, vedremo" από τη Madama Butterfly.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου