Καματερό

Ξελογιασμένος από τον όμορφο, ζεστό καιρό, περπάτησα τα Πατήσια και τη Νέα Χαλκηδόνα, πέρασα στην απέναντι πλευρά της Εθνικής Οδού στους Αγίους Αναργύρους και διέσχισα το Ίλιον.

Και από τη Θηβών, ανηφόρισα την μακρά οδό Αγίου Νικολάου, περνώντας όξω από την ομώνυμη εκκλησία.

Ε, κάπως έτσι βρέθηκα να σεργιανάω στο Καματερό.

Να απολαμβάνω τις ευωδιές των λουλουδιών.

Και τα θεσπέσια χρώματά τους.

Να διασχίζω δρόμους ανάμεσα σε χορταριασμένες απλωσιές.

Να ανεβοκατεβαίνω τους κάμποσους λόφους της περιοχής με την ωραία θέα προς την πόλη.

Να χαζεύω τις γνώριμές μου γειτονιές από ψηλά. Να, εδώ στο βάθος το γήπεδο της ΑΕΚ στη Φιλαδέλφεια και στην άκρη αριστερά το ΟΑΚΑ. 

Η διαδρομή μου επιφύλασσε ενδιαφέροντα συναπαντήματα. Αχ, όπως αυτό: Σοκράτη εσύ σουπερστάρ.

Ή ετούτο. Με τις Πολίχρισες Μικήνες. 

Σε πολλά σημεία, είχε φυτρώσει ο μόνος λωποδύτης που εκτιμώ: ο κλέφτης.

Αλλά και πολλές ελιές, συνάντησα. Που κάποτες θεωρούνταν από τα πιο ταπεινά δέντρα του ελληνικού τοπίου, αλλά τώρα που έχει φθάσει το λάδι τα δεκαπέντε και τα είκοσι ευρώ το λίτρο, πήραν την εκδίκησή τους. Θα σέβεστε.

Πολύ την απήλαυσα τη βόλτα. Κι αν δεν με είχε πάρει η ώρα (όπως έσπευσε να μου υπενθυμίσει μία ρολογιά -ή πασιφλόρα, αν τυχόν την ξέρεις με αυτό το όνομά της), να είσαι βέβαιος ότι θα είχα φθάσει στη Ζωφριά και τα Άνω Λιόσια.

Αυτοί οι μεγάλοι περίπατοι που τόσο επιζητώ και συνηθίζω, δεν είναι μονάχα ασκήσεις πατριδογνωσίας, αλλά και ευκαιρίες να ξαναβάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά. Να πάρω μερικές ανάσες για το επόμενο μακροβούτι.