Στο πάρκο της Εθνικής Γλυπτοθήκης συνάντησα προχθές μια παρέα από ανθρωπάκια του Γαΐτη. Είχαν καβαλήσει ένα άρμα και έμοιαζαν ολωσδιόλου χαμένα, κοιτάζοντας αμήχανα προς διάφορες κατευθύνσεις. Τα λυπήθηκε στ’αλήθεια η ψυχή μου! Σε έναν κόσμο γεμάτο μπερδεμένες σημασίες και ταυτότητες, εκκωφαντικούς θορύβους και λογής λογής αμετροέπειες, δεν είναι εύκολη υπόθεση να είσαι ανθρωπάκι. Παρατημένα και σκουριασμένα, με τις ρόδες τους φθαρμένες, με την επεξηγηματική τους πινακίδα σπασμένη και πεταμένη, τα ανθρωπάκια στέκουν ως ανέκφραστοι κομπάρσοι σε μία παράσταση που έχει πάψει προ πολλού να τα αφορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου