Κατηφορίζοντας έναν από τους υπέροχους, αριστοκρατικούς δρόμους της Belgravia στο κεντρικό Λονδίνο και ενώ το βλέμμα μου αρμένιζε στην καθησυχαστική συμμετρία των κτηρίων γεωργιανής αρχιτεκτονικής, αντιλήφθηκα μια παρουσία σε ένα παράθυρο.
Αρχικώς προσπέρασα. Μετά από κάποια βήματα όμως, σταμάτησα και επέστρεψα.
Μια εντυπωσιακή γάτα με πλούσια γούνα και ύφος σαράντα καρδιναλίων, καθόταν καμαρωτά και κοίταζε ράθυμα έξω.
Προς στιγμή νόμισα πως ήταν ψεύτικη: ένα αγαλμάτινο μπιμπελό που είχαν τοποθετήσει οι ένοικοι για διακόσμηση.
Καθώς πλησίασα για να την παρατηρήσω καλύτερα, συνειδητοποίησα ότι ήταν όντως αληθινή και εντελώς μπλαζέ. Είναι χαρακτηριστικό πως παρότι στάθηκα μπροστά της για κάποια δευτερόλεπτα, ουδέποτε καταδέχτηκε να με κοιτάξει ή να μου απευθυνθεί, μην σου πω ότι απέστρεψε και το βλέμμα της επιδεικτικά -προφανώς αντιμετωπίζοντας με απαξίωση την παρουσία μου.
Κι αν τυχόν νομίζεις ότι το περιβάλλον στο οποίο διαβιούμε, δεν μας διαμορφώνει και δεν μας ορίζει, τούτη η γάτα σε διαψεύδει περίτρανα -εις επίρρωσιν της θεωρίας της Κοινωνικής Μάθησης του Bandura και της Συμπεριφορικής θεωρίας του Watson, είμαστε προϊόντα των συνθηκών και της πραγματικότητας στην οποία ζούμε. Το να κατανοείς τους άλλους μέσα από τα όσα τους διαμόρφωσαν, μπορεί και να είναι ανώτερο από το να τους αγαπάς. Κοίταξα για μία τελευταία φορά τη γάτα, χαμογελώντας. Τη χαιρέτισα με μια μικρή υπόκλιση, ανάλογη της εξοχότητάς της και συνέχισα τον ταπεινό μου περίπατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου