Defying Gravity

Εκατό Χρόνια Μοναξιάς: Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες παραμένει ένας από τους πλέον αγαπημένους μου συγγραφείς. Οι συναρπαστικές του ιστορίες σε ταξιδεύουν σε κόσμους βαθιά λατινοαμερικάνικους, αλλά ταυτόχρονα οικουμενικούς. Η αναζήτηση του βαθύτερου νοήματος που σε άλλα σπουδαία λογοτεχνικά έργα μπορεί να αποτελέσει κοπιώδη άσκηση, στα βιβλία του Μάρκες μετατρέπεται σε ευχάριστο παιχνίδι και λογοτεχνική απόλαυση. Ο μαγικός ρεαλισμός του είναι εξόχως εικονοπλαστικός και άρα προσφέρεται για μεταφορά σε παραστατικές τέχνες (θέατρο, κινηματογράφο). Εντούτοις, η σύνθετη δομή των βιβλίων του και οι πολυπρόσωπες ιστορίες του, καθιστούν το εγχείρημα της μεταφοράς, αρκετά επικίνδυνο. 

Με πολλές επιφυλάξεις λοιπόν, δοκίμασα να δω τα "Εκατό Χρόνια Μοναξιάς" στο Netflix, φοβούμενος ότι θα πρόκειται για μία επιφανειακή προχειρότητα που δεν θα μπορέσει ούτε στο ελάχιστο να αποδώσει τη δύναμη του βιβλίου. Ευτυχώς διαψεύστηκα. Η σκηνοθεσία προσεγγίζει με ευλαβικό σεβασμό το βιβλίο, οι ιστορίες ξετυλίγονται με ρυθμό που σου επιτρέπει να τις παρακολουθήσεις χωρίς να χάνεσαι, ενώ οι ερμηνείες χαρακτηρίζονται από μέτρο και υποδειγματική συνέπεια. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότες που διάβασα τα "Εκατό Χρόνια Μοναξιάς" (το βιβλίο με είχε συντροφέψει σε κάτι τετράωρες σκοπιές στο στρατό), αλλά παρακολουθώντας την εν λόγω σειρά, θυμήθηκα όλους τους λόγους για τους οποίους με είχε τόσο συναρπάσει η ανάγνωσή του. Αν η σειρά αποτελέσει αφορμή να ανακαλύψουν και νέοι αναγνώστες τα βιβλία του Μάρκες, τότε το κέρδος θα είναι ακόμα μεγαλύτερο. 

Wicked: Τον τελευταίο μήνα, το hype με το Wicked είναι πράγματι εκκωφαντικό: αμέτρητα videos στο TikTok, πολυδάπανη διαφημιστική καμπάνια, αδυσώπητο merchandizing με τα πρόσωπα των δύο πρωταγωνιστριών και βεβαίως, εισπρακτικός θρίαμβος με εκατομμύρια εισιτήρια διεθνώς και θεατές που επιστρέφουν δεύτερη και τρίτη φορά στις αίθουσες για να το ξαναδούν. Είναι όμως δικαιολογημένος όλος αυτός ο ντόρος; Αξίζει πράγματι το Wicked τέτοιας προβολής και λατρείας; 

Κατά τη γνώμη μου, απολύτως ναι. Είχα στ'αλήθεια πολύ καιρό να περάσω τόσο ωραία σε ταινία! Υπέροχες χορογραφίες, εξαιρετικές ερμηνείες (η Cynthia Erivo και η Ariana Grande θα χτυπήσουν σίγουρα υποψηφιότητες για Όσκαρ α' και β' γυναικείου ρόλου) και μία ευφάνταστη σκηνοθεσία που σε οδηγεί με καταιγιστικό ρυθμό από τη μία σκηνή στην επόμενη, χωρίς να σε αφήνει στιγμή να βαρεθείς. Το αποτέλεσμα είναι ένα χορταστικό υπερθέαμα με ανέλπιστο βάθος, που καταφέρνει να συζητήσει πλήθος θεμάτων -όπως ο ανταγωνισμός στις ανθρώπινες σχέσεις, η έπαρση και η απληστία, η αποδοχή της διαφορετικότητας, οι κίνδυνοι που συνδέονται με τον ολοκληρωτισμό- με πρωτότυπο τρόπο. Πέραν και πάνω από όλα τα παραπάνω, η μουσική και τα τραγούδια του Wicked, το κατατάσσουν -θαρρώ- σε ένα από τα κορυφαία κινηματογραφικά μιούζικαλς όλων των εποχών. Αν δεν το έχεις δει, σου συνιστώ να το κάνεις δώρο στον εαυτό σου. Και σπεύσε, ώστε αφενός να είσαι σε θέση να καταλάβεις γιατί θα πάρει τόσα Όσκαρς σε μερικούς μήνες και αφετέρου να είσαι προετοιμασμένος για το δεύτερο μέρος του που θα βγει στις αίθουσες στα τέλη του 2025.