Αλ Άιν

Λίγα μέρη στον κόσμο μπορούν να συγκριθούν με ετούτο. Αχανές, συναρπαστικό, τρομακτικό και επικίνδυνο. Με θανατηφόρες κινούμενες άμμους, δηλητηριώδη φίδια, αράχνες, σκορπιούς και σαύρες με ακανθώδεις ουρές. Μία έρημος σχεδόν δυόμιση εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων που καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της Αραβικής χερσονήσου και που χαρακτηρίζεται από ακραίες συνθήκες. Και θερμοκρασίες που παραμένουν υψηλές καθόλη τη διάρκεια του χρόνου.

Στο κέντρο της βρίσκεται η Ρουμπ αλ Χαλί, που αποκαλείται και "Άδειο Τετράπλευρο". Πρόκειται για τη μεγαλύτερη έκταση συνεχόμενης άμμου στον πλανήτη, με τη διάβασή της να θεωρείται μία από τις πιο απαιτητικές διαδρομές στον κόσμο. Μην επιμένεις, δεν θα το επιχειρήσουμε  -αλλού έχω κατά νου να σε πάω.

Και συγκεκριμένα, σε μιαν άκρη της Ρουμπ αλ Χαλί, κάπου στα σύνορα μεταξύ των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και του Ομάν. 

Εκεί λοιπόν υπάρχει κάτι σπάνιο, πολύτιμο και εντυπωσιακό: μία μεγάλη, κατάφυτη όαση με υπόγεια ύδατα. Που ακούει στο όνομα Αλ Άιν.

Χιλιάδες φοίνικες προσφέρουν την υπέροχη σκιά τους. 

Τα μεγάλα τους φύλλα θροϊζουν, καθώς τα χαϊδεύει η σκονισμένη ανάσα του αέρα.

Αλλά και καρποφόρα φυτά θα βρεις εδώ, όπως ροδιές, συκιές, μπανανιές, μάνγκο και χουρμαδιές.

Πρόθυμα να σε κεράσουν γενναιόδωρα τους καρπούς τους. 

Κάμποσα είδη πουλιών και μικρών ζώων κατοικούνε την όαση. Τρωκτικά, μελισσοφάγοι, ερωδιοί και γερακίνες. Κάποια εξ αυτών θορυβούν μέσα στις φυλλωσιές. Άλλα, παραμένουν σιωπηλά κι αόρατα -το καθένα με τους σκοπούς του. 

Καθώς βαδίζω μέσα στην όαση, εναλλάσσονται οι ήχοι με τις ησυχίες. Μία έντονη ριπή που τρίζει τα δέντρα σείοντας τον τόπο κι ύστερα σιγή. Μία κραυγή κάποιας κουτσομπόλας ερημοπέρδικας που αντιλαλεί στ' αυτιά μου κι ύστερα πάλι σιγή.

Όπως είναι φυσικό κι αναμενόμενο, η όαση αποτέλεσε εδώ και χιλιάδες χρόνια, καταφύγιο και σωτηρία και για τους ανθρώπους που κατοικούν τούτα τα μέρη. Βεδουίνοι την επισκέπτονταν συχνά για να ξεδιψάσουν με τα νερά της ή να ταΐσουν τα ζωντανά τους. Καραβάνια εμπόρων σταματούσαν σε αυτήν για να ξαποστάσουν και να ανασκουμπωθούν πριν επιχειρήσουν να αναμετρηθούν με την Ρουμπ αλ Χαλί. 

Αν η έρημος είναι δοκιμασία, η όαση αποτελεί ανακούφιση. Ένας τόπος ευφορίας που σε προστατεύει από την τραχιά πραγματικότητα του κόσμου. Ένας Κήπος της Εδέμ, μια ελπίδα, μια υπόσχεση. 

Ένας σταθμός που δεν αναιρεί μήτε τη γέννηση μήτε το θάνατο. Το πρώτο υπήρξε τελοσπάντων ανέλπιστο, το δεύτερο είναι οπωσδήποτε αναπόφευκτο. Αλλά ξεύρεις, σε αυτή την διαδρομή που'χει κανείς να διανύσει ανάμεσα στα δύο, καλό είναι και ευτυχές και παρηγορητικό, να συναντηθεί με κάποιαν όαση. Να ηρεμήσει η ψυχούλα του, να αποκτήσει νόημα και προοπτική το μέσα του. Να ξεδιψάσει με γάργαρο νερό τη δίψα του και να χορτάσει με νόστιμους χουρμάδες την πείνα του.

Όχι για να αποφύγει την έρημο. Όχι για να αρνηθεί την ύπαρξή της. 

Αλλά για να μπορεί να την αντιμετωπίσει. Να τη βαδίσει με θάρρος και παρησσία. Να την νικήσει, ακόμα κι αν ο ίδιος ηττηθεί.