Weapons

Παρακολούθησα πρόσφατα σε αίθουσα γνωστού multiplex την ταινία "Weapons", η οποία έχει αποσπάσει πολύ θετικές κριτικές. H υπόθεση ξεκινά με το μυστήριο της εξαφάνισης κάποιων παιδιών και συνδυάζοντας στοιχεία τρόμου και μεταφυσικού, φλερτάρει με μία αλληγορία που δεν είναι εύκολα αντιληπτή ή ξεκάθαρα προσδιορίσιμη και άρα προσφέρεται για εναλλακτικές αναγνώσεις. Μεταξύ άλλων, η ταινία αφορά την επίδραση των πράξεών μας στους άλλους και το πώς η πραγματικότητα, με όλη τη βία και την ωμότητά της, διαμορφώνει τον ψυχισμό μας και εγγράφεται στην συνείδησή μας κατά την παιδική ηλικία.

Η ταινία περιλαμβάνει πολλές σκηνές ακραίας βίας, εντούτοις προς έκπληξή μου η αίθουσα ήταν γεμάτη πολύ μικρά παιδιά που παρακολουθούσαν κανονικότατα. Δυο-τρεις σειρές μπροστά μου βρισκόταν μια παρέα από καμιά δωδεκαριά δεκάχρονα, συνοδευόμενα από μια μητέρα. Κατά τη διάρκεια της προβολής και ενώ επί της οθόνης ένας κατακρεουργούσε έναν άλλο συνθλίβοντας το κρανίο του, τα παιδιά χασκογελούσαν, έπαιζαν με τα κινητά τους, πετούσαν ποπκόρν και αναψυκτικά το ένα στο άλλο (μάλιστα χρειάστηκε να αλλάξουν και θέσεις καθώς είχαν καταβρέξει δύο καρέκλες), ενώ όταν άνοιξαν τα φώτα στο τέλος, ο χώρος στον οποίον κάθονταν έμοιαζε με βομβαρδισμένο τοπίο.

Η έκθεση ανηλίκων σε σκηνές ακραίας βίας έχει εδώ και πολύ καιρό κανονικοποιηθεί (υπό το πρόσχημα ότι όλα όσα ζούμε καθημερινά είναι βίαια, επομένως πέντε κινηματογραφικά ξεκοιλιάσματα παραπάνω δεν έχουν καμία επίπτωση ή ότι δεν βαριέσαι, θα τα δει ο πιτσιρικάς έτσι κι αλλιώς στο ίντερνετ!), ενώ παράλληλα η αντικοινωνική συμπεριφορά και η αδιαφορία για στοιχειώδεις κανόνες σεβασμού αποτελεί συχνά πλήρως αποδεκτή συνθήκη. Παρατηρώντας λοιπόν όλα ετούτα, η πραγματικότητα επιβεβαίωσε το μήνυμα της ταινίας. Η βία δεν παραμένει ποτέ μόνο στην οθόνη -διαχέεται, εσωτερικεύεται και επιστρέφει στην καθημερινότητά μας.