Η επιστροφή του Φρου Φρου

Οι δρόμοι εδώ στη Γερμανία, έχουν γεμίσει τις τελευταίες ημέρες με αφίσες μιας νέας παιδικής ταινίας υπό τον τίτλο Pumuckl und das große Missverständnis που βγαίνει σήμερα στις κινηματογραφικές αίθουσες. Δεν ξέρω κατά πόσο ο μικροσκοπικός Pumuckl μπορεί να συγκινήσει τους σημερινούς πιτσιρικάδες, αλλά σε εμένα τουλάχιστον αυτή η όψιμη επανεμφάνισή του, μου προκάλεσε μια κάποια νοσταλγία για τα μικράτα μου. Αν ήσουν παιδί εκεί γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ‘80, θα με καταλάβεις -διότι μάλλον θα θυμάσαι αυτόν τον χαρακτήρα ως Φρου Φρου, να κάνει παρέα στις αναμνήσεις σου με τον Γούντι τον Τρυποκάρυδο, τον Ροζ Πάνθηρα και τον Αλφ τον Εξωγήινο. 

Ο Φρου Φρου λοιπόν -ή Pumuckl, όπως είναι το αυθεντικό όνομα που του απέδωσε η Γερμανίδα δημιουργός του, Ellis Kaut το 1962- είναι ένας μικρός άτακτος καλικαντζαράκος με πυκνά κόκκινα μαλλιά που διαμένει στο σπίτι του ξυλουργού Έντερ και ο οποίος μπλέκει διαρκώς σε μπελάδες. 

Η σχέση των δυο πρωταγωνιστών φέρνει στο μυαλό την αντίστοιχη σχέση του Πινόκιο με τον γερό-Τσεπέτο. Μόνο που εδώ η ιστορία τοποθετείται σε ένα πιο αυστηρό προτεσταντικό πλαίσιο, με τον ελαφρόμυαλο Pumuckl να προκαλεί συνεχείς αταξίες και τον συνετό Έντερ να τον νουθετεί και να τον επαναφέρει υπομονετικά στην τάξη. Ε, με κάτι τέτοια πρότυπα έχουν διαπαιδαγωγηθεί γενεές Γερμανών για να σταματάνε σήμερα τα οχήματά τους στις διαβάσεις και να μην πετάνε σκουπίδια στους δρόμους. 

Ο κάθε λαός με τα πρότυπά και τις ηθοπλαστικές του αφηγήσεις, θα πεις! Και θα'χεις δίκιο: τα αμερικανάκια διδάχθηκαν καπιταλισμό από τον Σκρουτζ ΜακΝτακ, τα σουηδάκια έμαθαν πατριδογνωσία από τον Νιλς Χόλγκερσον, τα ρωσάκια μυήθηκαν στα ιδεώδη του σοσιαλισμού από τον λαγό του σοβιετικού “Ну, погоди!” και τα γερμανάκια κατανόησαν τη σημασία της ευταξίας από τον Pumuckl. Εδώ στην Ελλάδα βέβαια, παρακολουθήσαμε όλα μαζί τα παραπάνω ως αχταρμά -ίσως να έχει κι αυτό τη σημασία του. 

Πάντως για να επανέλθω στη νέα ταινία, σε έναν κόσμο με computer animation, τεχνητές νοημοσύνες, καταιγιστικά εφέ και εξελιγμένα βιντεοπαιχνίδια, ο κάπως ξεπερασμένος Pumuckl μοιάζει εκτός τόπου και χρόνου. Αλλά εγώ μια φορά χαίρομαι που τον ξανασυναντώ σε αφίσες στους δρόμους, σε κουκλάκια και παιχνίδια στις βιτρίνες καταστημάτων ή σε προϊόντα όταν ψωνίζω στο σούπερ μάρκετ. 

Και κάθε φορά σκέφτομαι πόσο δαιμόνια ευφυής ήταν η ιδέα εκείνου του έλληνα μεταφραστή που επινόησε το ευφάνταστο όνομα «Φρου Φρου» για να τον συστήσει στο ελληνικό κοινό -το οποίο μπορεί να εκτίμησε τον Pumuckl ως κινούμενο σχέδιο παρακολουθώντας τότε τις περιπέτειες του στην κρατική τηλεόραση, αλλά κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, καθόλου δεν συγκινήθηκε από το μήνυμά του.