Κερκίνη

Οι ανθρώπινες παρεμβάσεις στη φύση είναι συνήθως επιβαρυντικές και επιζήμιες. Ευτυχώς όμως υπάρχουν και εξαιρέσεις: αν ρωτήξεις τις νανόχηνες και τα φλαμίνγκο, τους αργυροπελεκάνους και τις λαγγόνες νομίζω θα στο επιβεβαιώσουν πως πολύ την έχουν εκτιμήσει τούτη τη λίμνη που πριν μερικές δεκαετίες προέκυψε απρόσμενα στο διάβα τους και η οποία τους προσφέρει μια φιλόξενη υδάτινη αγκαλιά.

Εδώ στην κάποτε ελώδη κοιλάδα των Σερρών, δίπλα στην εντυπωσιακή οροσειρά του Μπέλες που αποτελούσε σύνορο της Ελλάδας με την τότε Γιουγκοσλαβία και τη Βουλγαρία, σιάχτηκε το 1932 ένα φράγμα. Σκοπός ήταν να δαμαστεί ο απείθαρχος Στρυμόνας που πλημμύριζε ακατάσχετα τον τόπο, δυσκόλευε τις καλλιέργειες και αποτελούσε εστία μολύνσεων. Κι έτσι δημιουργήθηκε η λίμνη Κερκίνη.

Η απόφαση για συγκράτηση των υδάτινων ροών του ποταμού και σχηματισμό της λίμνης αποδείχτηκε εξαιρετικά ωφέλιμη ουχί μόνο για τους αγρότες, αλλά και για τους όσους ντόπιους απεφάσισαν να ασχοληθούν με την αλιεία ή -αργότερα- με τον τουρισμό.

Η Κερκίνη είναι μια από τις δυοτρεις ομορφότερες λίμνες της Ελλάδας και θα την κατέτασα πολύ ψηλά στην προσωπική μου λίστα με τις κορυφαίες φυσικές ομορφιές της χώρας. Αγαπημένος προορισμός για τους φυσιολάτρες και αποκάλυψη για όσους επισκέπτες φθάνουν ανυποψιάστοι εδώ απάνω, η Κερκίνη αποτελεί το σαγηνευτικό σκηνικό ενός από τα πιο πλούσια οικοσυστήματα που μπορείς να συναντήσεις στη νότια άκρη της Βαλκανικής.

Χέλια και κυπρίνοι κολυμπούν στα νερά της λίμνης, βαλτόπαπιες και κορμοράνοι κουρνιάζουνε στις όχθες της, σκουφοβουτηχτάρια φωλιάζουνε στους καλαμώνες, μουστακογλάρονα τριγυρνάνε στα νούφαρα.

Μπάμπουρες ζουζουνίζουν, βατράχια κοάζουν, βίδρες γρυλίζουν. 

Και κάμποσοι επιβλητικοί νεροβούβαλοι βόσκουνε στα τριγύρω.

Αν τυχόν το έχεις απορία, στην Ελλάδα υπήρχαν πάντα νεροβούβαλοι, μα ο πληθυσμός τους μειώθηκε σημαντικά τις τελευταίες δεκαετίες και η Κερκίνη είναι από τα λίγα μέρη που μπορείς να τους συναντήσεις -και να βρεθείς ανέλπιστα κοντά τους.

Μα δεν είναι μοναχά η πανίδα, αλλά και η χλωρίδα που κάμει το μέρος συναρπαστικό. Το δροσερό, βουνίσιο αεράκι κατηφορίζει ανάμεσα στις φλαμουριές και τα σφενδάμια, χορεύει τις ίριδες, τις μέντες και τους κρόκους, χαϊδεύει τις ιτιές, τις λεύκες και τα πλατάνια.    

Μια πανδαισία χρωμάτων, ήχων και εικόνων, σου συστήνει εξ αρχής τις εποχές και σου υπενθυμίζει πόσο πολύτιμη είναι η βιωματική σχέση με τη φύση. 

Ιδίως για ανθρώπους που τη στερούνται, όπως εγώ. Που βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε αστικές σκηνοθεσίες και αναγκάζονται να υπομένουν μια καθημερινότητα με κακόγουστα πλάνα μεταξύ τσιμεντένιων κτηρίων και επαναλαμβανόμενα σενάρια χωρίς βαλτόπαπιες και κορμοράνους. 

Μέρη σαν την Κερκίνη επιβεβαιώνουν πως είχε δίκιο ο Αϊνστάιν όταν έλεγε πως "κοιτώντας βαθιά στη φύση, τα καταλαβαίνεις όλα καλύτερα". Όλα, μα όλα. Εξαιρετικά καλύτερα.