Μικρό στο μάτι

Πριν μερικές ημέρες βρέθηκα στο Μικρολίμανο, το οποίο έχει μετατραπεί σε εργοτάξιο.

Εδώ και καιρό, έχει αποφασισθεί η ανάπλασή του και η κάπως ορθολογικότερη χωροθέτηση των τραπεζοκαθισμάτων, ώστε να απελευθερωθεί χώρος για περίπατο.

Το βασικό ζητούμενο -εδώ και δεκαετίες- είναι η ανεμπόδιστη επαφή με το νερό, χωρίς τις ακαλαίσθητες, ογκώδεις κατασκευές που σχεδόν δεν σου επέτρεπαν να καταλάβεις ότι το μέρος είναι παραθαλάσσιο! 

Έχω δει κάποιες μακέτες, έχω διαβάσει και σχετική αρθρογραφία στον Τύπο. 

Θα μου επιτρέψεις να είμαι επιφυλακτικός μέχρι να λάβει το έργο την τελική του εικόνα. Κοντός ψαλμός δηλαδή, καθώς αναμένεται να παραδοθεί συντόμως.

Εντούτοις, η -έστω πρόσκαιρη- μεταμόρφωση της εικόνας και η δυνατότητα να ξαναδεί κανείς τον κόλπο χωρίς τις τέντες και τις σιδεριές των εστιατορίων και των καφέ, εμένα τουλάχιστον με εξέπληξε. 

Μου ήταν τόσο δεδομένη η προηγούμενη κατάσταση που είχα την αίσθηση ότι βρίσκομαι σε άλλο μέρος. Λες και δεν είχα ξαναβρεθεί ποτέ εδώ. Λες και μεγάλωσε το Μικρολίμανο, αμφισβητώντας τ'όνομά του.

Ναι, απόλυτα εθισμένοι είμαστε στην ασχήμια των αστικών μας τοπίων, το επαναλαμβάνω κάθε φορά. Ακόμα και η μικρή, ελάχιστη βελτίωση (ας ευχηθούμε πως και στο τέλος θα μιλάμε για βελτίωση), μπορεί να κάμει τη διαφορά. Στην ψυχολογία μας, στον τρόπο σκέψης μας, στο σεβασμό μας για το περιβάλλον, τους άλλους και τον ίδιο μας τον εαυτό.

Αν απαξίωση ζούμε κι αναπνέουμε, με απαξίωση απαντάμε και σκεφτόμαστε. Και μας καταπίνει σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορούμε μήτε να αντιδράσουμε, μήτε καν να συνειδητοποιήσουμε την ένταση και το βάθος του προβλήματος.

Όχι, δεν πρόκειται να μετατραπεί με έναν μαγικό τρόπο το Μικρολίμανο σε παραθαλάσσιο παράδεισο.

Όσο κι αν ανέπνευσαν ξαφνικά τα ελάχιστα ενδιαφέροντα σπιτάκια που έχουν απομείνει, παραμένουν πνιγμένα στην κυριάρχη νεοελληνική ακαλαισθησία.

Όσο κι αν υποψιάζεται κανείς την απωλεσθείσα διακριτή ταυτότητα του μέρους -ενός σημείου τόσο προνομιούχου με την άλλοτε σαγηνευτική Καστέλλα από πάνω του- δεν είναι εύκολο να ανασυνθέσει μία ολοκληρωμένη και συνεπή εικόνα από τα ελάχιστα, αποσπασματικά θραύσματα.

Κι είναι πράγματι κρίμα. Διότι θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Η μορφολογία, το σημείο, ο προσανατολισμός, το μικροκλίμα. Όλα τα στοιχεία της εξίσωσης υπήρχαν -όπως και σε πολλά άλλα μέρη τούτης της χώρας- αλλά και εδώ, αποτύχαμε συλλογικά να τα διαφυλάξουμε, να τα αξιοποιήσουμε και να τα αναδείξουμε.

Σκέψου πώς θα μπορούσε να ήταν! Με την ωραία μπροστινή σειρά από τα σπιτάκια του πριν δωσουν τη θέση τους σε κακόγουστα διώροφα και τριώροφα τσιμεντένια κτήρια και βεβαίως, μια διατηρημένη νεοκλασσική Καστέλλα από πάνω με τα αρχοντικά της. Κόσμημα θα ήταν, τουριστικός προορισμός θα γινόταν, προστιθέμενη αξία θα αποκτούσε.

Τέλοσπάντων, ίσως δεν πρέπει να γκρινιάζω συνέχεια -ειδικά για πράγματα που δεν αλλάζουν.

Ας ευχηθώ απλά να ευτυχήσει τούτη η ανάπλαση και να μην αποτελέσει ακόμα μια χαμένη ευκαιρία. Είναι τόσο σπάνιες τέτοιες παρεμβάσεις και πολλές φορές οδηγούν σε τόσο μέτριο και απογοητευτικο αποτέλεσμα (μην επανέλθω σε πρόσφατα παραδείγματα) που πάντα θα κρατάω μικρό καλάθι.

Κι ας διψούν οι πόλεις μας για οραματικές αναμορφώσεις που θα δίνουν ανάσα στις θλιβερές καθημερινότητες των στριμωγμένων πολυκατοικιών, των ανήλιαγων φωταγωγών και των τσιμεντένιων πυλωτών. Παραμένουμε εγκλωβισμένοι μεταξύ του κακού και του ελάχιστου.

Μια φορά εγώ πάντως, πρόλαβα και ξανασυστήθηκα με το Μικρολίμανο. Του εξέφρασα τη συμπαράστασή μου και του ευχήθηκα ενθέρμως καλή του τύχη! Ας του συμπεριφερθεί το μέλλον του με περισσότερη στοργή.