Μπορεί τα ασπρόμαυρα πλάνα και οι πιο αργές αφηγηματικές φόρμες να μην συγκινούν εύκολα το σύγχρονο κοινό, αλλά κείνα τα κινηματογραφικά έργα των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα που στηρίζονταν σε θεατρικά, συνεχίζουν να κεραυνοβολούν με την αρχετυπική τους δύναμη. Λοιπόν ξεκίνησα να βλέπω κάπως διστακτικά το "An Inspector Calls" του 1958 (στο Netflix) και ήδη από το πρώτο δεκάλεπτο και την εμφάνιση του επιθεωρητή (Alastair Sim), με είχε καθηλώσει. Οι εξαιρετικές ερμηνείες και βεβαίως, το υπέροχο κείμενο του Priestley αρκούν για να σε βυθίσουν σε μια ιστορία που επιδέχεται πολλαπλών ερμηνειών και προσφέρει αφορμές για προβληματισμό. Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας εμπλέκονται στην υπόθεση αυτοκτονίας μιας φτωχής νεαρής κοπέλας, χωρίς εκ πρώτης όψεως να ευθύνονται άμεσα. Εντούτοις οι αποφάσεις και οι ενέργειές μας -ακόμα και εκείνες που για εμάς δεν είναι ιδιαιτέρως σημαντικές- μπορεί να έχουν δυσανάλογα μεγάλη βαρύτητα για την εξέλιξη των πραγμάτων, επηρεάζοντας τους γύρω μας. Αυτή η συζήτηση περί συνενοχής είναι μία ενδιαφέρουσα φιλοσοφική άσκηση που ακόμα κι αν δεν μπορεί να μας αποδώσει συγκεκριμένο συμπέρασμα, είναι χρήσιμη στην επίγνωση των ευθυνών μας προς τους άλλους. Διότι στο τέλος της ημέρας, είναι πιθανή η επίσκεψη από τον επιθεωρητή -και ίσως τα ελαφρυντικά που έχεις δώσει στον εαυτό σου να μην επαρκούν για την απόδειξη της αθωότητάς σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου