Έλα κύμα πάρε με

Όταν μιλάμε εδώ για ζέστη, δεν διανοείσαι. Με το που τολμάς να ξεμυτήσεις από τον κλιματιζόμενό σου χώρο, λιώνεις και χάνεσαι. Κυλάει ο ιδρώτας και κατρακυλάει μαζί του η αντοχή σου. 

Και ευτυχώς να λες που δεν βρίσκεσαι στην ενδοχώρα. Που δεν διαμένεις σε μία Daegu, σε ένα Gwangju.

Μπορεί να το'χεις πληρώσει κάτι παραπάνω το διαμερισματάκι σου στον 27ο όροφο με θέα, αλλά χαλάλι τα λεφτά και η προσπάθεια. Αξιοζήλευτος είσαι και πολλοί θα'διναν την ψυχή τους να ήτανε στη θέση σου.

Διότι δεν μένεις απλώς στο δυναμικά ανερχόμενο Μπουσάν -τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Νότιας Κόρέας-, αλλά στην Haeundae, μια από τις πιο ακριβές και σικάτες περιοχές της χώρας. Μεταξύ νεοπλουτισμού και χλιδής. Μερικά μέτρα από την πιο διάσημή μας παραλία.

Ένας τεράστιος πεζόδρομος συνδέει τη στάση του μετρό με τη θάλασσα και τέτοιες ζεστές μέρες σαν τη σημερινή, είναι χιλιάδες οι άνθρωποι που τον κατηφορίζουν προσδοκώντας σε λίγη θαλασσινή δροσιά. 

Σιντριβάνια, εστιατόρια και κάμποσα καταστήματα που πουλάνε όλα εκείνα που χρειάζεται ο σωστός ο λουόμενος -σωσίβια, μαγιό, παιχνίδια, φουσκωτά- συνοδεύουν το μέγα πλήθος μέχρι το τελικό άνοιγμα που καταλήγει στην αμμουδιά. Ο χαμός που γίνεται, σου εξάπτει την προσδοκία και σε προετοιμάζει για το υπερθέαμα που σε περιμένει.

Και είναι πράγματι συναρπαστικό το συναπάντημά σου με τη θάλασσα. Μία πελώρια παραλία με λευκή άμμο σε αγκαλιάζει από παντού.

Ξωπίσω της, αψηλοί ουρανοξύστες και θηριώδη malls σε χαιρετάνε αστράφτοντας. 

Μπροστά σου, ένας αχανής υδάτινος ορίζοντας. Και στο βάθος -μην προσπαθείς να τη διακρίνεις, απέχει πολλά χιλιόμετρα- η Ιαπωνία. 

Ναι, ένα τέτοιο σκηνικό σού επιφυλάσσει η Haeundae! Εξού και η κοσμοσυρροή. Αν θέλεις την ησυχία σου ή πάσχεις από αγοραφοβία, δεν θα σου την συνιστούσα. Αν όμως, επιθυμείς να δροσιστείς ή να κάμεις τη βουτιά σου, τότε αποτελεί μια από τις καλύτερες επιλογές.

Πέραν όλων των άλλων, η επίσκεψη στην παραλία αποτελεί ευκαιρία για μερικές πολύ ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις. Η πρώτη είναι ότι σχεδόν κανένας δεν κάμει ακριβώς μπάνιο. Αυτό που βουτάς εσύ και αρχίζεις τις απλωτές, τα ύπτια και τις πεταλούδες, δεν υπάρχει. Προφανώς είσαι αμάθητος από ωκεανούς και ανοιχτές θάλασσες, διότι αλλιώς δεν θα χρειαζόταν να σου τα εξηγήσω κάτι τέτοια: ε λοιπόν, δεν γίνεται να κολυμπήσεις εύκολα σε τέτοια νερά, διότι καθόλου ασφαλής δεν νιώθεις και για το τίποτα μπορεί να σε πάρει το κύμα και να σε ψάχνουμε απέναντι στο Ναγκασάκι.

Εξού και έχουμε τους αμέτρητους ναυαγοσώστες που σφυρίζουν ακατάπαυστα, την ειδική σήμανση, τα δίχτυα και τις σημαδούρες. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσοι την έχουνε πατήσει άθελά τους κι έχουν βρεθεί ν'αρμενίζουν μεσοπέλαγα, παρέα με τον καρχαρία και το σούσι.

Ο άλλος λόγος είναι η άγνοια. Παρότι η κορεατική χερσόνησος βρέχεται σε τρεις πλευρές της από θάλασσα, οι Κορεάτες δεν ξεύρουν καλό κολύμπι. Δεν το'χανε στην κουλτούρα τους, δεν το υπολογίζανε ως σημαντική ικανότητα, δεν το μάθαιναν στα μικράτα τους -ε, ο καθείς με τα θέματά του. Με αποτέλεσμα, πολλοί να μην μπορούν να επιπλεύσουν και αναγκαστικά να στέκονται στην ακρούλα, ίσα να βρέξουνε τα πόδια τους.

Όμως επειδή το νερό είναι θελκτικό και τελευταία έχουν αρχίσει να εξοικειώνονται οι Κορεάτες περισσότερο με δαύτο (κάμουν μαθήματα σε πισίνες, παρακολουθούν σειρές με ναυαγοσώστες, παίζουν βιντεοπαιχνίδια με κολύμπι κ.λπ.), θα τους δεις να επιδίδονται σε λογής λογής παιχνίδια και πιο συγκεκριμένα το εξής ένα: τις φουσκωτές κουλούρες. 

Άπειρες φουσκωτές κουλούρες! 

Η μια δίπλα στην άλλη και απάνου στην καθεμιά από ένας καταχαρούμενος Κορεάτης που πλατσουρίζει τα χεράκια του και τα ποδαράκια του. 

Χωρίς φουσκωτή κουλούρα, δεν σε κάμουμε παρέα και μην τολμήσεις να σκάσεις μύτη στην παραλία.

Η δεύτερη παρατήρηση είναι ακόμα πιο περίεργη και απορώ δηλαδής που δεν με έχεις ρωτήσει τόσην ώρα: ναι, οι περισσότεροι φοράνε ολόσωμα μαγιό, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου ή σωματικής διάπλασης. Αν νομίζεις ότι το κάμουνε γιατί θε να στο παίξουνε Κουστώ και να εξερευνήσουν τους βυθούς, πλανάσαι. Η πιο απλή απάντηση που μπορώ να σου δώσω είναι ότι οι Κορεάτες δεν επιθυμούν επ'ουδενί να μαυρίσουν, καθώς το λευκό δέρμα θεωρείται απείρως ελκυστικότερο και τα πρότυπα ομορφιάς επιτάσσουν την αποφυγή του ήλιου με κάθε τίμημα. 

Που σημαίνει ότι θα φοράς μπλουζάκι/παντελονάκι ή ολόσωμο μαγιό και καπέλο, θα έχεις πασαλειφθεί με ειδικές προστατευτικές κρέμες για να μην τυχόν και μαυρίσεις, θα παραμείνεις με τα ρούχα σου στην παραλία αν δεν έχεις σκοπό να τσαλαβουτήξεις την φουσκωτή κουλούρα σου και θα στέκεσαι ευλαβικά κάτω από την ομπρέλα σου για έξτρα σούπερ προστασία. 

Το σκούρο δέρμα συνδέεται συνειρμικά με βρωμιά, φτώχεια και γήρανση, άρα να πας να επιδείξεις το τροπικό σου μαύρισμα αλλού -εδώ θα μείνουμε παντελώς ασυγκίνητοι με την πάρτι σου. 

Η λίγο πιο σύνθετη απάντηση στο ερώτημα γιατί οι νοτιοκορεάτες δεν γυμνώνονται στην παραλία είναι πως πολλοί είναι επιφυλακτικοί με την δημόσια έκθεση του σώματός τους για διάφορους λόγους.

Ντρέπονται, φοβούνται ότι θα τους σχολιάσουν και -το πιο σημαντικό όλων- δεν μπορούν να χειραφετηθούν εύκολα με το σώμα τους και τις ατέλειές του. 

Η γνωστή ρήση "τα πάχη μου, τα κάλλη μου" δεν είναι καθόλου πειστική εδώ, καθώς η δικτατορία της εικόνας καταδυναστεύει κυρίως τους νεότερους -αγόρια και κορίτσια- που συγκρίνονται με τα είδωλα της k-pop, τα λιπόσαρκα μοντέλα στις πασαρέλες και τους σχεδόν διάφανους ηθοποιούς της κορεάτικης τηλεόρασης. Το αρκετά οξύμωρο είναι πως πρόκειται για έναν από τους ομορφότερους λαούς στον κόσμο, με τους περισσότερους να διαθέτουν έτσι κι αλλιώς λεπτά και καλοσχηματισμένα σώματα, αλλά και θαυμάσια χαρακτηριστικά -εξού και η έκρηξη της κορεάτικης showbusiness τα τελευταία χρόνια. Εντούτοις σπανίως θα δεις άνθρωπο ευχαριστημένο με την εμφάνισή του ή παραιτημένο από την αγωνιώδη προσπάθεια για βελτίωσή της.

Αλλά αυτός ο παθολογικός ναρκισσισμός της κορεάτικης κοινωνίας είναι μεγάλη συζήτηση και δεν είναι εδώ το καταλληλότερο μέρος για να την κάμουμε. Όχι με όλους αυτούς τους ανθρώπους τριγύρω μας που κοιτάζουν περίεργα εσένα και εμένα με μαγιό.

Η τρίτη παρατήρηση είναι κάπως πιο σύνθετη και έχει να κάνει με τη γενική αίσθηση. Στην ελληνική παραλία, έχεις συνηθίσει το μπιτς μπαρ με τον καφέ και το κλαμπ σάντουιτς, την λάουντζ μουσική με παρενθέσεις κλαμποσκυλάδικου, το χύσιμο στην ξαπλώστρα, την οικογένεια που ξεφωνίζει ο ένας στον άλλον λες και έχουν χαθεί στο σπήλαιο Περάματος μη-χειρότερα. 

Τουναντίον, εδώ τα πράγματα ακολουθούν διαφορετική λογική: μήτε μουσικές, μήτε καφέδες, μήτε ξεφωνητά. Ακόμα και τα πιο θορυβώδη νήπια με τις φουσκωτές κουλούρες, κρατούν την ένταση της φωνής τους σχετικά χαμηλά και συνήθως υπερκαλύπτονται από τον παφλασμό των κυμάτων. 

Επίσης, οι περισσότεροι κάθονται κατάχαμα σε πετσέτες (και όχι σε ξαπλώστρες), ανάμεσα σε μιλιούνια που πηγαινοέρχονται βολτάροντας ή φωτογραφίζονται για νάχουν να ανεβάζουν στα σόσιαλ μίντιά τους. Η όλη εμπειρία δεν έχει ως σκοπό την ξεκούραση και το άραγμα, αλλά γίνεται πιο μηχανικά και είναι πιο συνοπτική στους χρόνους και τη διάρκειά της. 

Βεβαίως, θα παρατηρήσεις πως υπάρχουν και κάποιοι που δεν φορούν ολόσωμα μαγιό ή ρούχα, κάποιοι που δοκιμάζουν την ηλιοθεραπεία, κάποιοι που προσπαθούν να κολυμπήσουν ανάμεσα στις φουσκωτές κουλούρες. 

Δεν είναι πολλοί, αλλά υπάρχουν. Προφανώς επηρεασμένοι από δυτικά συμπεριφορικά πρότυπα, αυτοί οι κάποιοι ακολουθούν στα θαλασσινά τους μπάνια τολμηρές για τους Νοτιοκορεάτες, πρακτικές.

Αλλάζουν όμως οι κοινωνίες, οι ανάγκες και οι επιθυμίες τους -μην μου ξεχνάς ότι και στην Ελλάδα, η προηγούμενη γενιά δεν αραδιαζόταν σε ξαπλώστρες αλλά σε ψάθες και πετσέτες, για να μην αναφερθώ στην προ-προηγούμενη που σκανδαλιζόταν από τα μπεν μιξτ του Φαλήρου και την προ-προ-προηγούμενη που δύσκολα πήγαινε για μπάνιο στη θάλασσα (ή και γενικώς). 

Αρχίζω να κάνω τα πρώτα βήματά μου στο νερό. Είναι αρκετά κρύο, αλλά με δεδομένη τη θηριώδη ζέστη, βρίσκω αυτή την παγωμάρα απολαυστική. Βυθίζομαι περίπου μέχρι τη μέση και αφήνω τα διαδοχικά κύματα να έρθουν κατά πάνω μου, ακολουθώντας την πρακτική των υπολοίπων. Δεν θα μπορέσω να αφεθώ στο γλυκάλμυρο υδάτινο αρμένισμα που'χω συνηθίσει στις δικές μας τις θάλασσες. Δεν γίνεται να αφήσω τον εαυτό μου να επιπλεύσει -υπάρχουν τελοσπάντων και οι ναυαγοσώστες που κοιτάζουν αγωνιωδώς την πορεία μου προς τα μέσα, θεωρώντας ότι είμαι ένας απερίσκεπτος ξένος που μάλλον δεν γνωρίζει από θάλασσες. 

Τριγύρω μου στροβιλίζονται φουσκωτές κουλούρες με Νοτιοκορεάτες. Φορούν τις ολόσωμες στολές τους και χαμογελούν ευγενικά καθώς με παρατηρούν.

Θα ήθελα να τους πω ότι υπάρχουν και θάλασσες που μέσα τους μπορείς να πετάξεις σαν πουλί. Πως υπάρχουν και τρόποι να ξεφύγεις από την κουλούρα που σε αγκαλιάζει και σε περιορίζει. Αλλά ύστερα σκέφτομαι πως δεν πειράζει. 

Αρκεί που χαμογελούν και αρμενίζουν. Σαν παιδιά που'σαν αμάθητα στο παιχνίδι και -μου φαίνεται εμένα πως- δεν καλοξεύρουν να τ' απολαύσουν. Σαν χαρές που φορέθηκαν απροσδόκητα πάνω σε πρόσωπα και δυσκολεύονται να ερμηνευθούν. Στ'αλήθεια, δεν πειράζει. 

Άλλωστε, κάθε θάλασσα σιάχνει αλλιώς τους ανθρώπους της.