Πλύτρα, η κίτρινη

Αν και αγαπώ όλα τα χρώματα, έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στα κίτρινα. Η παλέτα που ξεκινά από τις ώχρες και καταλήγει στα ιβουάρ, τα κροκί, τα χρυσά, τα κρεμ και τα μελιά, μου δημιουργεί την ψευδαίσθηση ενός κόσμου που εικονογραφήθηκε για τις σελίδες παιδικού βιβλίου. 

Σκέφτομαι κάμπους σπαρμένους με στάχυα, δάση με καρποφόρες λεμονιές και ακτές που καταλήγουν σε χρυσαφένιες θάλασσες. Κάτω από λαμπερούς, κίτρινους ουρανούς. 

Ίσως γι'αυτό συμπάθησα τούτο το μέρος από την πρώτη στιγμή που το γνώρισα. Ίσως γι'αυτό το ξεχώρισα και σου το συζητώ έτσι ενθέρμως. Διότι είναι κίτρινο. Ένα κίτρινο γαλαντόμο, που άλλοτε γίνεται γαιώδες, χωμάτινο και άλλοτε ξανοίγεται και αγκαλιάζει τα πορτοκαλί και τα λαδί.

Είναι γεγονός πως η Πλύτρα δεν είναι ιδιαιτέρως διάσημη. Οι περισσότεροι ίσως να μην την έχουν ακούσει καν και να μην μπορούν να την τοποθετήσουν στο χάρτη. Εδώ θα μου πεις τρομάζουμε να ονοματίσουμε τις χώρες με τις οποίες συνορεύει η Ελλάδα και να ξεχωρίσουμε τα Δωδεκάνησα από τις Κυκλάδες, θα'χει αξιώσεις από εμάς ένας τοσοδούλης οικισμός που μετά βίας έχει εκατόν τόσους κατοίκους;

Μα είναι η Πλύτρα κάπως ιδιαίτερη. Χτισμένη δίπλα σε μία μεγάλη αμμώδη παραλία στον Λακωνικό Κόλπο φέρει θαυμάσια ρυμοτομία που σου προσφέρει μιαν αίσθηση ανοιχτωσιάς. 

Τα σπίτια -πολλά εκ των οποίων είναι καμωμένα από πέτρα- βρίσκονται σε απόσταση μεταξύ τους και καθόλου δεν καταπιέζονται.

Κοντοστέκομαι και συστήνομαι σε ένα προς ένα. Παρότι μοιράζονται την ίδια ευχάριστη απόχρωση, έχουν ξεχωριστές προσωπικότητες.

Κι ας είναι κάποια από τα κτήρια αφημένα, συνεχίζουν με τον τρόπο τους να σου χαμογελούν. Σαν εκείνες τις ηλικιωμένες κυρίες που η ζωή τις άφησε μόνες και καταπίνουν στωικά την καρτερία τους. Μα σαν δέχονται μιαν απρόσμενη επίσκεψη, έχουνε πάντοτε γλυκό του κουταλιού να τρατάρουν τον επισκέπτη που τις ετίμησε. Κίτρινο περγαμόντο.

Οι εικόνες των τοίχων έτσι όπως υπογραμμίζονται με τις χρυσαφένιες πινελιές των αγριόχορτων μοιάζουν πιότερο με πίνακες του Βαν Γκογκ -α νομίζω πως πολύ θα το αγαπούσε κι εκείνος αυτό το μέρος. 

Ευτυχώς κάποια από τα σπίτια έχουνε κάπως φροντιστεί. Και χαίρονται τα μπαλκόνια και τους κήπους τους. Με την οικονομία και τη γεναιοδωρία που τα προίκισε η φύση τους από την αρχική τους οικοδόμηση.

Οι φαρδιοί δρόμοι κατηφορίζουν ελαφρά προς τη θάλασσα και αρκετά μέτρα πριν τη φθάσουν, σχηματίζουν μια μεγάλη, ευχάριστη απλωσιά με δέντρα, γύρω από την οποία βρίσκονται αραδιασμένα τα ελάχιστα μαγαζιά και καφεστιατόρια.

Αν τυχόν κάτσεις σε κάποιο από αυτά για να πιεις τον καφέ σου, νιώθεις πως κάπου εδώ λύνεται η σύμβαση του χρόνου. Δεν σε απασχολεί πλέον η ώρα, ούτε κι εσύ την απασχολείς. Αχρηστεύονται οι δείκτες του ρολογιού σου και απλώς αρμενίζουν άσκοπα ανάμεσα στα νούμερα.

Μερικές εκατοντάδες μέτρα πίσω από τη σειρά των κτηρίων ανακαλύπτεις και κάτι άλλο. Τα ερείπια της αρχαίας Ασωπού, πόλης ρωμαϊκής που είχε κι αυτή απολαύσει για αιώνες τούτο το μέρος.

Συνεχίζοντας, ο περίπατός σου θα σε οδηγήσει στο μόλο, όπου δένουν τα ψαροκάικα. 

Εκεί στέκει ένα παλιό σπίτι. Που αν έχεις την οποιαδήποτε καλλιτεχνία μέσα σου, σε προκαλεί να το αποτυπώσεις. Στο φωτογραφικό φακό σου, στο μπλοκ ζωγραφικής σου, στον καμβά της θύμησής σου. Είναι οι γραμμικές του διαστάσεις, ένα ποίημα αφιερωμένο στην απλότητα.

Σαν το προσπεράσεις, ανακαλύπτεις έτερο, παλαιότερο κτίσμα. Παρατημένο και μισογκρεμισμένο. Είναι το πρώτο σπίτι που χτίστηκε εδώ. 

Ανήκε στην σπουδαία οικογένεια Βενεσανάκη και λέγεται πως κάποτες σε δαύτο φιλοξενήθηκε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Ο πατέρας του Κολοκοτρώνη, ο Κωνσταντής, είχε φιλία μεγάλη με τον Παναγιώταρο Βενετσανάκη που ήταν από τους ξακουστότερους κλέφτες της Πελοποννήσου -έτσι για να ξέρεις και τα επαγγελματικά του. 

Τώρα βέβαια μπορεί να βρίσκεται σε κατάσταση ασυγχώρητης κατάρρευσης, αλλά ακόμα κι έτσι το σπίτι αυτό μοιάζει με κινηματογραφικό σκηνικό. Άνετα τοποθετείς μία Μαλένα, ένα Μεντιτερανέο ή τη Μέριλ Στριπ να σου τραγουδάει το Μάμα Μία εδώ πέρα -ή έστω τα Μίνιονς που είναι τελοσπάντων και κίτρινα.

Ως και η θάλασσα που διεκδικεί τις πέτρες γύρω από το μόλο, σέβεται τα χρώματά του. Και τις ζεστές μέρες, τα χορεύει και τα φχαριστιέται.

Η διαδρομή σε σπρώχνει εντέλει στην παραλία. Με την ψιλή, κίτρινη άμμο. 

Σαν προσπαθήσεις να ιχνηλατήσεις τα βήματά σου σ'αυτή, θα δεις πως τα'χουνε στολίσει κρινάκια. Λευκά και κίτρινα.

Και σαν βυθιστείς μέσα στο νερό, θα ξεχάσεις καν την ύπαρξη των υπόλοιπων χρωμάτων. 

Ναι, δεν είναι διάσημη η Πλύτρα. Κι ίσως να πεις πως έχει η μονοχρωμία την πλήξη της. Ίσως να με πικράνεις κιόλας, απορρίπτοντας τις κίτρινές μου αδυναμίες. Μα αν σε έφερα ως εδώ είναι για να σου πω ότι καμιά φορά καλό είναι να ησυχάζει κανείς από τα πολλά, πολλά χρώματα. Να βρίσκει την ομορφιά του στις απλές γραμμές. Να αποσύρεται από τις περιττές εντάσεις. Να μην ενδίδει στις εκκωφαντικές εκρήξεις. Γιατί πρέπει να ακολουθήσεις τον δρόμο με τα κίτρινα τούβλα αν προσδοκάς να επιστρέψεις στην πατρίδα σου.