Η κατάρα της μούμιας

Αν σου αρέσουν τα μυστηριώδη μέρη, οι αρχαίοι θρύλοι, οι μούμιες και τα ανεξήγητα φαινόμενα, τότες ετούτη η βόλτα θα σε συναρπάσει. Διότι ναι, σήμερις το πρόγραμμα περιλαμβάνει πυραμίδα. Εντάξει, η αλήθεια είναι πως οι πλέον διάσημες του είδους είναι του Χέοπος, του Χεφρήνου και του Μάμ-ρα. Αλλά εν προκειμένω σου έχω εναλλακτική πρόταση στο πιο οικονομικό -διότι και που να τρέχουμε τώρα στη Γκίζα και στη Θαντέρα.

Βρισκόμαστε στην Αργολίδα. Έναν τόπο σημαντικό, μία πανάρχαια μήτρα του ανθρώπινου γένους. Σ'αυτά τα μέρη, ο μυθικός Φορωνέας λέγεται πως συγκέντρωσε τις πρωτόγονες, διάσπαρτες οικογένειες και φυλές και τις ενέταξε σε ένα οργανωμένο κοινωνικό σύνολο, ενθαρρύνοντας τη δημιουργία των πρώτων οικισμών και τη θέσπιση κανόνων. Διότι πριν επικρατούσε αναρχία, ο καθένας έκανε ό,τι του κατέβαινε και δεν υπήρχε κανένας σεβασμός στον συνάνθρωπα -κάτι σαν την σημερινή κατάσταση, σα να λέμε.

Στη διαδρομή που ενώνει εδώ και χιλιάδες χρόνια την πόλη του Άργους με την Τεγέα, πάνω σε έναν στρατηγικής σημασίας λόφο, υπάρχουν κάποιες αραδιασμένες πέτρες. Πρόκειται για ογκώδεις γκρίζους ασβεστόλιθους που σε προβληματίζουν με το μέγεθος και το σχήμα τους. Αν σκαρφαλώσεις το λόφο και πλησιάσεις εγγύτερα, ο προβληματισμός σου μετατρέπεται σε έκπληξη.

Διότι αντιλαμβάνεσαι πως έχεις μπροστά σου μία μεγάλη πυραμίδα, βραχυκυκλώνουν οι συνειρμοί σου, τσιμπιέσαι να βεβαιωθείς ότι δεν ονειρεύεσαι και διπλοτσεκάρεις το τζι-πι-ες σου μπας και έκαμες κάπου λάθος μετά το Ναύπλιο και έστριψες για Κάιρο.

Οι επικλινείς εξωτερικές πλευρές της πυραμίδας περιβάλλουν ένα ορθογώνιο οικοδόμημα με διαστάσεις επτά επί εννέα μέτρων -ναι χωράνε άνετα πέντε ροτόντες, αν θες να παραθέσεις ένα μπραντς.

Είναι αρκετοί εκείνοι που κατά καιρούς υποστηρίζουν (στο εντελώς αθεμελίωτο) ότι η πυραμίδα αυτή είναι προϊστορική και επομένως αρχαιότερη των αιγυπτιακών. Όπως καταλαβαίνεις, αν είσαι αρχαιόπληκτος, τύπου αποκωδικοποιείς με αριθμούς την ετυμολογία των ελληνικών λέξεων, κυκλοφορείς με χλαμύδα στο σπίτι σου και διατείνεσαι ότι η απόσταση ανάμεσα στους ναούς της αρχαίας Ελλάδος κρύβει διαγαλαξιακά μυστικά, υιοθετείς ωραιότατα την παραπάνω εικασία και την ετρίβεις στη μούρη του κάθε τυχάρπαστου αλλοεθνούς -διότι ως γνωστόν, όταν εμείς κατασκευάζαμε πυραμίδες, οι Αιγύπτιοι ήταν απάνου στον κοκοφοίνικα.

Αλλά οι αρχαιολόγοι επιμένουν ότι η πυραμίδα η δικιά μας είναι του 4ου αιώνα π.Χ. και ότι εχρησιμοποιείτο ουχί για φύλαξη νεκρών, αλλά ως φρούριο για να ελέγχουμε τα σούρταφέρτα στους οδικούς άξονες και να κόβουμε και καμία κλήση.

Με σχεδόν δυόμιση χιλιάδες χρόνια ακλόνητης λιθοδομής, του βγάζεις το καπέλο του αρχιτέκτονος και τον προσλαμβάνεις να σου αναλάβει εκείνο το πανωσήκωμα που θες να ρίξεις στο σπιτάκι της πεθεράς σου στα Λεγραινά. Να βγαίνεις σαν κύριος στην ταράτσα να εποπτεύεις τους γείτονες.

Όχι ειλικρινά δεν θα γκρινιάξω με το πόσο αφρόντιστη, χορταριασμένη και παρατημένη είναι η πυραμίδα, μήτε θα σου επαναλάβω το γνωστό τροπάριο περί της αδυναμίας μας να αναδείξουμε μνημεία όπως ετούτο με μία στοιχειώδη σήμανση, ένα κιόσκι που θα σου εξηγεί το τί βλέπεις και ένα μαγαζάκι με τριατέσσερα μεμοραμπίλια να έχεις να θυμάσαι τη μούμια -βαρέθηκα να τα λέω, βαρέθηκες να με ακούς. 

Θα σου πω μονάχα πως εγώ βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα την επίσκεψή μου εκεί, έστω κι αν μετά χρειάστηκε να ψάξω αρκετά στο ίντερνετ και στη σχετική βιβλιογραφία για να λύσω τις απορίες μου για το οικοδόμημα. Και θα σου διαπιστώσω ξανά πως ετούτη η χώρα κρύβει πολλές εκπλήξεις για τον επίμονο ταξιδιώτη της. Μέρη αναπάντεχα, μνημεία και ιστορίες που θέλει κόπο για να προσεγγίσεις, μα σ'ανταμοίβουν σαν δοκιμάσεις να τ'αναζητήσεις.

Αφού ολοκλήρωσα τη βόλτα και άρχισα να κατηφορίζω ισορροπώντας στις πέτρες, ένα περίεργο θρόισμα ακούστηκε από το κέντρο της πυραμίδας. Η γη άρχισε να βράζει κάτω από τα πόδια μου και μία κραυγή αγωνίας με κατακεραύνωσε. Γυρίζω το κεφάλι μου και τί να δω; Ένας στρόβιλος από μαύρη σκόνη είχε σκωθεί από τα έγκατα του οικοδομήματος, λαμβάνοντας ανθρώπινη μορφή -εντελώς σκιαχτική και τσατισμένη- κοιτάζοντάς προς το μέρος μου με δύο ερεβώδη μάτια. Ναι, ήταν η κατάρα της μούμιας -που προφανώς έχει πέσει πάνω μας, διότι και πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς τα όσα μας συμβαίνουν! 

Δυστυχώς δεν μου βρισκόταν πάνω μου το Μάτι του Σάνγκρι-λα, ούτε συνοδευόμουν από τον Scorpion King για να την εξουδετερώσει (σ.σ. πρέπει να σταματήσω να βλέπω το κάθε τριτοτέταρτο μπλοκμπάστερ), επομένως έκαμα το μόνο που μου απόμεινε: την έπιασα και της μίλησα διεξοδικώς για τη σημερινή πραγματικότητα! Απολύτως φρικαρισμένη η μούμια από τα όσα άκουσε, με συλληπήθηκε εγκαρδίως και αποφάσισε να αποσυρθεί οριστικώς στον κόσμο της, διότι τελοσπάντων πρέπει να διαφυλάξει και την προσωπική της ψυχική υγεία. Για να φθάσω και στο δια ταύτα, ναι μπορείς να επισκεφθείς το μέρος άφοβα!