H συζήτηση με τους φοιτητές μου των χριστουγεννιάτικων διαφημίσεων της χρονιάς έχει καθιερωθεί ως σταθερή παράδοση στη μαθήματα Marketing που διδάσκω. Επειδή λοιπόν νομίζω πως οι παραδόσεις είναι πολύτιμες, επανέρχομαι και φέτος (πλέον και διαδικτυακά) με μερικές πολύ ενδιαφέρουσες διαφημίσεις. Συγκρίνοντας με τα προηγούμενα έτη (βλ. αντίστοιχη ανάρτηση για το 2020), οι φετινές καμπάνιες είναι λιγότερο μεγαλόσχημες και πιο εστιασμένες στις αναδυόμενες αξίες μιας εποχής που δοκιμάζεται από σύνθετα προβλήματα, συχνότερες κρίσεις και έντονους μετασχηματισμούς.
Η Louis Vuitton κινείται στις συνήθεις φόρμες της, με μία διαφήμιση παρουσίασης των προϊόντων της σε μία εναλλαγή χώρων (εντός και εκτός σπιτιού). Η πανδημία ενέτεινε την ανησυχία μας για τους κινδύνους που παραμονεύουν εκεί έξω και το σπίτι μας αναδεικνύεται σε πολύτιμο καταφύγιο. Η εταιρία αξιοποιεί αυτή μας την ανάγκη για ασφάλεια, "χτίζοντας" με τα προϊόντα της κάστρα που μας περικλείουν και μας προφυλάσσουν. Πολύ ευχάριστη μουσική επιλογή το "Young Hearts Run Free" της Κάντι Στέιτον από τα '70s.
Ο (διαφημιστικά ταλαιπωρημένος) Άγιος Βασίλης δοκιμάζει τις δυνάμεις του στην trap, σε μια διαφήμιση που απευθύνεται κυρίως στο νεαρότερο κοινό και αποδεικνύει πως (α) το "ho-ho-ho" παραμένει πολύ προχώ, (β) η ελληνική διαφήμιση μπορεί να αφουγκραστεί τις τάσεις της εποχής και να δοκιμάσει πρωτότυπες (ή ελαφρώς προκλητικές) λύσεις και (γ) όσο και να προσπαθώ, δεν αντέχω την trap -ναι, μεγαλώνω.
Στην εορταστική διαφήμιση της Disney, ένας θετός πατέρας προσπαθεί να δομήσει σχέσεις με τα δύο παιδιά της νέας συντρόφου του. Αρωγοί του στην προσπάθεια, οι ήρωες κινουμένων σχεδίων της εταιρίας -από τον Μίκυ και τη Μίνυ, μέχρι τη Σταχτοπούτα και την Ποκαχόντας. Εντούτοις το ενδιαφέρον δεν είναι τόσο στο αφήγημα, όσο στη σύνθεση των πρωταγωνιστών της διαφήμισης: ο νέος μπαμπάς είναι μαύρος, η μητέρα και τα παιδιά ασιατικής καταγωγής. Ναι, η Disney παραμένει ταγμένη στις οικογενειακές της αξίες. Μόνο που πλέον η οικογένεια ορίζεται με πολύ διαφορετικό τρόπο από ό,τι παλαιότερα, με τη διαφορετικότητα να αναδεικνύεται σε θεμελιώδη αξία.
Η χριστουγεννιάτικη διαφήμιση που συζητήθηκε περισσότερο φέτος ήταν αναμφισβήτητα ετούτη της νορβηγικής Posten: ο Santa Claus δεν έφερε απλώς τα δώρα, αλλά και την ανατροπή, φιλώντας με πάθος τον κύριο που τον ανέμενε. Δέκα ή είκοσι χρόνια νωρίτερα, μια τέτοια διαφήμιση θα προκαλούσε φαντάζομαι τεράστιες αντιδράσεις -τουναντίον τώρα, είδα να παίζεται κανονικότατα σε δελτία ειδήσεων (και ελληνικών καναλιών) ή να σχολιάζεται θετικά το μήνυμά της σε μεσημεριανές εκπομπές. Υπενθυμίζεται ότι πριν περίπου είκοσι χρόνια, ένα gay φιλί σε τηλεοπτική σειρά του Παπακαλιάτη είχε προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις, παρεμβάσεις και πρόστιμα. Φέτος, αντίστοιχα φιλιά στις "Άγριες Μέλισσες", αλλά και στην "Τούρτα της Μαμάς" (που παίζεται μάλιστα στην κρατική τηλεόραση) προβλήθηκαν χωρίς πολλές φωνασκίες ή αξιοσημείωτες εντάσεις, αποδεικνύοντας πως εντάξει, Νορβηγία δεν γίναμε, αλλά κάναμε κι εμείς πολλά βήματα.
Ο μεγάλος τραπεζικός Όμιλος της Erste διηγείται μια μικρή οικογενειακή ιστορία με οικολογικό πρόσημο, αλλά και συναισθηματική βάση. Παρά το γεγονός πως η πανδημία βρίσκεται τελευταία στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός μας, είναι απολύτως βέβαιο ότι εκείνο που πρωτίστως θα μας απασχολεί τις επόμενες δεκαετίες είναι το ζήτημα του περιβάλλοντος. Μακάρι οι millenials να αποδειχθούν όντως πιο συνετοί και πιο θαρραλέοι στον τρόπο αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής. Και μπορεί πράγματι οι μικρές καθημερινές συνήθειες (όπως ο περιορισμός της σπατάλης ενέργειας, η ανακύκλωση κ.λπ.) να καλλιεργούν πιο υπεύθυνες στάσεις και συμπεριφορές, αλλά απαιτούνται πολύ μεγαλύτερης κλίμακας παρεμβάσεις για να αποφευχθεί η καταστροφή.
H Coca Cola δεν χρησιμοποιεί τον Santa Claus φέτος, διότι προφανώς η δική της (κάπως γλυκερή) εκδοχή του Αγίου ωχριά πλέον απέναντι στις τόσες άλλες που κυκλοφορούν στη διαφημιστική πιάτσα. Αποφασίζει λοιπόν να επενδύσει στο συναίσθημα, προτρέποντάς μας να θυμηθούμε τους γηραιότερους ή γενικότερα να μοιραστούμε τις γιορτές μας με τους άλλους. Παρότι πολυφορεμένο, το μήνυμα παραμένει σημαντικό και λειτουργεί πάντα. Ε, βοηθάει και η μουσική από τη Μέρι Πόπινς στο φινάλε.
Και να που ήρθαμε να επανεκτιμήσουμε εκείνα τα μεγάλα οικογενειακά γεύματα με τις γκροτέσκες τους στιγμές, το ξέφρενο φαγοπότι, τα κάποτε βεβιασμένα και προσχηματικά χαμόγελα, τα παιδάκια που παίζουν τσιρίζοντας, τις μαμάδες που τα κυνηγούν να τα ταϊσουν, τους μπαμπάδες που κόβουν καμπόσικα το κρέας και ανοίγουν απειλητικά τη σαμπάνια και τους ευσυγκίνητους γηραιότερους που διηγούνται ιστορίες από τα νιάτα τους. Η εξαιρετική κινηματογράφιση στη διαφήμιση των Sainsbury's υπενθυμίζει ότι οι γιορτές έχουν κοινωνικό πρόσημο. Είναι αφορμές για επαφή και για συνάντηση.
Ναι, δοκιμαστήκαμε συλλογικά με την πανδημία. Αλλά καμιά φορά οι δυσκολίες χαλυβδώνουν τη θέληση και μας πεισμώνουν. "Nothing can stop me!" είναι το σύνθημα των Tesco: η κυρία ανεβαίνει στο πατίνι της, η μαμά αντιμετωπίζει με παρρησία τις ελλείψεις στα ράφια και ο Santa Claus επιδεικνύει το πιστοποιητικό εμβολιασμού του για να επιβιβαστεί στο αεροπλάνο και να μεταφέρει τα δώρα του. Αυτό εντέλει ίσως και να είναι το μήνυμα της χρονιάς. Πως θέλει αισιοδοξία και αποφασιστικότητα η ζωή, ακόμα κι όταν τα πράγματα δείχνουν δύσκολα και οι καταστάσεις αποκαρδιωτικές. Πως θα πρέπει να αλλάζουμε, να προσαρμοζόμαστε και να προχωράμε. Σοφότεροι, ωριμότεροι και πιο ουσιαστικοί. Αφήνοντας πίσω τις τοξικότητες και τα περιττά μας μπαγκάζια. Για να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε πιο αποτελεσματικά και πιο ελεύθερα τις ζωές μας και τα όσα επιφυλάσσει το μέλλον μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου