Gloria Grahame's lips

Αυτήν την περίοδο, είναι διαθέσιμες στο Ertflix δύο από τις πιο εμβληματικές ταινίες της Gloria Grahame — το "The Big Heat" και το "In a Lonely Place" - στις οποίες μπορεί κανείς να απολαύσει την αριστοτεχνική ερμηνεία της, αλλά και να θαυμάσει τα περιβόητα χείλη της, που έλαβαν μυθικές διαστάσεις στο Χόλιγουντ.

Παρά τις μεγάλες επιτυχίες και το Oscar που κατέκτησε για την ταινία "The Bad and the Beautiful", η καριέρα της πήρε πολύ σύντομα την κατιούσα: αφενός οι φήμες για την κακότροπη συμπεριφορά της στα γυρίσματα του φιλμ Oklahoma! (1955) και αφετέρου η βασανιστική της ανασφάλεια για την εμφάνισή της (άρχισε να βάζει βαμβάκι μέσα από τα χείλη για να δείχνει πιο σέξι, ενώ αργότερα υπέκυψε στις πλαστικές επεμβάσεις που οδήγησαν στην πλήρη ακινητοποίηση του άνω χείλους και αλλοίωσαν την εμφάνιση και την ομιλία της), την έριξαν στα αζήτητα.

Αλλά και η προσωπική της ζωή υπήρξε ιδιαιτέρως ταραχώδης: τέσσερις γάμοι και άλλα τόσα διαζύγια. Λέγεται μάλιστα ότι ο δεύτερος σύζυγός της, Nicholas Ray, την έπιασε στο κρεβάτι με τον δεκατριάχρονο γιο του — τον ίδιο γιο που, χρόνια αργότερα, η Grahame παντρεύτηκε, όταν εκείνος ήταν 23 και εκείνη 37. Με το που μαθεύτηκε ο γάμος αυτός, ο τρίτος σύζυγος, Cy Howard (διότι ανάμεσα σε μπαμπά και γιο, πρόλαβε να κάνει και έναν ακόμα γάμο!), διεκδίκησε την επιμέλεια της κόρης που είχαν αποκτήσει και το σκάνδαλο που ξέσπασε οδήγησε την Grahame στον νευρικό κλονισμό και σε θεραπείες με ηλεκτροσόκ. 

Πέθανε το 1981 στα 57 της χρόνια, έχοντας ζήσει ένα πιο περιπετειώδες σενάριο από τα φιλμ νουάρ που την έκαναν διάσημη.

Το στέκι των ψαράδων

Έχουν ρίξει παραγάδι

Σας αρέσει η Ελλάδα μις

Τι θα κάνετε το βράδυ

Ντου γιου λάικ μαμαζέλ δι Γκρις

(Κιτριές, Μεσσηνία)

Ζουρνάλ

Ωραιότατος ο μουσακάς, υπέροχο και το κοτόπουλο, αλλά εκείνο που κυρίως μου απέδειξε το Ζουρνάλ στο Ναύπλιο είναι ότι (α) μου αρέσει εντέλει το παντζάρι (αν μου το συνδυάσεις με χούμους και τριμμένο καρυδάκι), (β) το παγωτό καϊμάκι με το βύσσινο είναι από τις καλύτερες επιλογές κεράσματος και (γ) η eclectic boho αισθητική είναι πάντα καλή ιδέα.

Sélestat

Ένα συννεφιασμένο πρωινό, κατά τη διάρκεια μιας περιήγησής μου στη Δεκάπολη της Αλσατίας -τις δέκα εκείνες πόλεις που για περίπου τρεις αιώνες συγκροτούσαν ένα αρκετά προωθημένο δίκτυο συνεργασίας και αλληλοβοήθειας- βρέθηκα και στην Sélestat. Μία μικρή κωμόπολη είναι, δεν την είχα ματακούσει. 

Καταμεσίς τ´Αυγούστου και τόσο νωρίς το πρωί, μην περιμένεις πολυκοσμίες. Οι Γάλλοι άλλωστε δεν είναι πολύ πρωινοί τύποι -για να το θέσω κάπως ευγενικά. 

Αξιοποιώντας την ευκαιρία, βόλταρα στους άδειους δρόμους, θαύμασα τις εκκλησιές και τα υπέροχα σπίτια με τα ξύλινα δοκάρια και τα έντονα χρώματα, πήρα μερικές φωτογραφίες και ανέπνευσα ησυχία. Κι αν δεν με ανάγκαζαν να επιστρέψω στ'αμάξι οι βαριές σταγόνες βροχής που άρχισαν να πέφτουν πάνω στο κεφάλι μου, αλήθεια σου το λέω, ίσως ακόμα εκεί να'μουνα.

Αντικύρας σοι δει

Ως γνωστόν, η Ήρα φθονούσε τον Ηρακλή, διότι ήτο εξώγαμο παιδί του Διός. Του έριξε λοιπόν θεϊκή τρέλα και εκείνος μέσα στη μανία του, σκότωσε τη γυναίκα του Μεγάρα και τα παιδιά τους. Σύμφωνα με τον μύθο, αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα είναι που τον οδήγησε στο μαντείο των Δελφών και εντέλει στους Δώδεκα Άθλους, ως προσπάθεια κάθαρσης. Διότι τελοσπάντων το να ξεπαστρέψεις τις στυμφαλίδες όρνιθες και να ξεβρωμίσεις του στάβλους του Αυγεία, το λες και κοινωνική εργασία. 

Εντούτοις, στην αρχαιότητα, ήταν εξαιρετικά διαδεδομένη και έτερη διήγηση, σύμφωνα με την οποία, ο Ηρακλής θεραπεύτηκε από την τρέλα χάρις τον Ακτικυρέα, ο οποίος του χορήγησε ελλέβορο, ένα φυτό που υποτίθεται ότι γιατρεύει την παραφροσύνη. Με το που έλαβε τον ελλέβορο, ο Ηρακλής έγινε άλλος άνθρωπος (έστω άλλος ημίθεος)! Ξανάνιωσε, βρήκε την ακμάδα του, καθάρισε η σκέψη του! Εντυπωσιακό; Απίθανο; Μόλις έπεσες θύμα αρχαίου μάρκετινγκ.

Βρισκόμαστε στην Αντίκυρα. Έναν παραθαλάσσιο οικισμό στα βόρεια παράλια του Κορινθιακού κόλπου. Στην αρχαιότητα, οι κάτοικοι του μέρους αυτού, εμπορεύονταν τον ελλέβορο ως θεραπευτικό σκεύασμα. Το φυτό είναι δηλητηριώδες κι αν το παρακάμεις, σε κλαίμε. Αλλά σε πολύ μικρές δόσεις, φαίνεται πως σου προκαλούσε έμετο και για κάποιο λόγο του είχε αποδοθεί η ιδιότητα της ίασης από την παραφροσύνη. Όχι, δεν είχαν γίνει εργαστηριακές δοκιμές και δεν έχουμε επίσημα στοιχεία.

Φαίνεται πως οι κάτοικοι της Αντίκυρας, προκειμένου να διαφημίσουν το προϊόν τους, θέλησαν να το συνδέσουν με έναν μεγάλο, λαοφιλή ήρωα -τύπου brand ambassador. Και επειδής ο Αντετοκούμπο δεν ευκαιρούσε, έκλεισαν τον Ηρακλή. Επομένως το σχετικό στόρι είναι τελείως μούφα: δεν ανήκει στον αρχικό μύθο του Ηρακλή, ούτε ανιχνεύεται στις πιο ορίτζιναλ πηγές. Ακόμα και ο Αντικυρέας ήταν επινοημένος για να γίνει στον δυνητικό πελάτη ο συνειρμός. Αν ήσουν λοιπόν ένας παράφρων ή ένας σαλεμένος, έτρεχες να αγοράσεις ελλέβορο, επηρεασμένος από το testimonial. 

Καταμεσίς τ'Αυγούστου, ένας αφηνιασμένος άνεμος ανακατεύει τα κύματα στο μικρό λιμανάκι της Αντίκυρας. Απ'όλους τους μήνες του χρόνου, τούτος θαρρώ πως είναι ο μανιακός. Σαν να διαολίζεται το καλοκαίρι στα ύστερά του: με τις φλογισμένες ζέστες του και με ανέμους ασύνετους κι ανοικονόμητους. Σαν να το κυριεύει μια τρέλα ανεξέλεγκτη κι ολέθρια.

Σε περίπτωση που δεν ήσουν πολύ στα συγκαλά σου, οι αρχαίοι έλεγαν "Αντικύρας σοι δει". Σήμερα, τρέχεις στον ψυχολόγο, τον πνευματικό, τον life coach, τον ολιστικό ή ξεκινάς κουβέντα με το AI. Αλλά για να λυτρωθείς από τους ανέμους που σε ταλαιπωρούν και από τις φωτιές που σε κατακαίνε, μάλλον θα πρέπει να συμφιλιωθείς με την ιδέα του φθινοπώρου σου. Διότι ο ελλέβορος, σπουδαία δουλειά δεν κάμει. Και ο Ηρακλής την κάθαρση, την επέτυχε κοπιάζοντας.

It's clobberin' time

Υπήρξε ένα από τα πρώτα υπερηρωικά κόμικς που διάβασα όταν ήμουν μικρός -γύρω στα εννιά μου. Και είχα την τύχη να ξεκινήσω από το πρώτο τεύχος. Που σύστηνε τους Fantastic Four και τους παρουσίαζε στην πρώτη μάχη τους με τον Mole Man! Σε σενάριο του ευφυέστατου Stan Lee. Και βεβαίως με τα ανυπέρβλητα σκίτσα του Jack Kirby -ενός από τους σημαντικότερους δημιουργούς κόμικς που κανονικά τα έργα του θα έπρεπε να εκτίθενται στα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου. Οι εικόνες του Kirby ξεχείλιζαν από κίνηση και λυρισμό. Η φαντασία του έδινε στις χάρτινες μορφές, διαστάσεις σχεδόν μυθολογικές. Με έντονα χρώματα, υπερφυσικές αναλογίες και εκείνη τη χαρακτηριστική τεχνική με τις μαύρες κουκκίδες ("Kirby Krackle") που απεικόνιζε την ενέργεια και τις κοσμικές δυνάμεις.

Για πολλά χρόνια συνέλεγα τεύχη (αμερικάνικα και ανατυπώσεις στα ελληνικά από τη Μαμούθ) και παρότι πολλές από τις κατοπινές ιστορίες ήταν μάλλον χλιαρές, οι τέσσερις ήρωες παραμένουν ακόμα και σήμερα αναφορά στην παιδικότητά μου. Την οποία -θα τολμήσω να πω ότι- ουδέποτε απαρνήθηκα και ουδέποτε απώλεσα. Ναι, είμαι απόλυτα συμφιλιωμένος με την geek πλευρά μου!

Παρότι οι προηγούμενες κινηματογραφικές μεταφορές των Fantastic Four υπήρξαν οδυνηρά κακές, δεν μπόρεσα να αντισταθώ σε ετούτη τη νέα εκδοχή που άρχισε να προβάλλεται πριν μερικές ημέρες στις αίθουσες. 

Η κριτική ήταν μάλλον αποτρεπτική, αλλά -μεταξύ μας- για να εκτιμήσεις τέτοιες ταινίες, πρέπει να έχεις την πετριά. Πρέπει ρε παιδί μου να το ζεις. Να σου αρέσει να βλέπεις ήρωες με υπερφυσικές δυνάμεις να μάχονται εξωγήινα πλάσματα. Τι να κάμουμε, δεν κρίνονται αυτά τα φιλμς με τα συνήθη στάνταρντς. Δεν τα τοποθετείς δίπλα στον Μπουνιουέλ, τον Ταρκόφσκι και τον Κουροσάβα. Ξεύρεις τι πας να δεις. 

Ε λοιπόν, θέλεις η έξυπνη ρετρό-φουτουριστική αισθητική του Matt Shakman; Θέλεις ο συμπαθέστατος Pedro Pascal και η κούκλα Vanessa Kirby; Θέλεις η επική μάχη με τον Galaktus; Εμένα μια φορά, με κέρδισε. Εντάξει, τα έχουμε ξαναπεί: είμαι εύκολο κοινό για τέτοιες ταινίες. Αν κάτσω να το δω λίγο πιο σοβαρά, θα σου πω ότι το στόρι ήθελε περισσότερη δουλίτσα, η αλληλεπίδραση του Τζόνι με τον Μπεν δεν λειτούργησε ιδιαιτέρως, η κορύφωση δεν ήταν ικανή για να σου δημιουργήσει συναισθηματική ένταση και έφευγες με μία αίσθηση ανολοκλήρωτου. 

Αλλά τελοσπάντων, μιλάμε για τη μεταφορά στην οθόνη των Fantastic Four. Εμένα μου αρκούσε που τους έβλεπα εν δράσει και αναπολούσα τον εαυτό μου να διαβάζει τις περιπέτειές τους. Ξεύρεις, όπως συχνά λέγεται, η επιτυχία του εν λόγω κόμικ (και των λοιπών ηρώων που έπλασε στη συνέχεια ο Stan Lee) ήταν ότι παρά τις δυνάμεις τους, παρέμεναν καθημερινοί άνθρωποι με αδυναμίες και προβλήματα. Υπερήρωες μεν και ασταμάτητοι στη δράση, ευάλωτοι όμως στις σχέσεις τους με τους άλλους και συχνά αμήχανοι στη διαχείριση της ζωής τους. 

Έχουν περάσει κάμποσες δεκαετίες από τότε που διάβαζα συστηματικά εκείνα τα κόμικς. Αν όμως έχω καταλάβει κάτι στο μεσοδιάστημα είναι ότι έτσι παραμένουν και σήμερα οι υπερήρωες. Αδιαπραγμάτευτα ηθικοί και βαθιά ευαίσθητοι. Και μπορεί να σώσουν το σύμπαν σου ολάκερο, χωρίς όμως να φωνασκούν και χωρίς να περιμένουν κανενός είδους αντάλλαγμα. Excelsior!